HELMERZIJDEWEG
Leuke en positieve reacties kregen we van Ria Lentink en haar
echtgenoot Gerard Nijland.
Vooral de nuttige informatie van Gerard zijn een welkome
aanvulling voor onze zoektochten terug in de geschiedenis van
onze school en omgeving.
Gerard is een paar jaar ouder dan ons en geboren en getogen in
een van de huizen aan de Helmerzijdeweg.
Hierdoor had hij het in onze ogen onuitsprekelijke geluk dicht
bij de Wielerbaan te wonen die hij vanuit zijn slaapkamerraam
kon zien en waar hij in tegenstelling tot de meeste van ons
zonder angst heeft kunnen spelen. Zo wist hij ook dat het
voetbalveld van V.V. de Den op de Helmer toebehoorde aan een
elftal van kroegtijgers van café de Den aan de Dennenweg. Zelf
voetbalde Gerard bij Rigtersbleek waarvan hij Johan Veendijk en
zijn broer Evert kent.
Het vuilnistreintje dat voor ons, ondanks de onfrisse lading,
toch iets romantisch had, was voor hem dagelijkse kost. In
drukke tijden passeerde het wel vier keer per dag zijn huis en
mocht hij soms op het diesellokje meerijden naar het Usselerveen.
Maar het had ook een schaduwzijde. Toen het overlaadstation aan
de Usselerrondweg werd gebouwd, verviel het deel van het
treintraject langs Gerards huis.
De met puin verharde Helmerzijdeweg werd een prachtige verharde weg maar… het gevolg
was; gedurende de hele dag een af en aanrijden van
vuilniswagens.
Het nieuwe wijkje Ruwenbos dankt volgens Gerard de naam aan een
voormalige boerderij bij de afslag Oude Dijk die ”Row’nbos” werd
genoemd en werd bewoond door een familie ten Thije.
Gerard bezocht de Usselerschool waarop ook kinderen zaten die
wij later op de ULO tegenkwamen.
Zo was hij speelkameraad met Herman Roerink de rijke boerenzoon
van de nog bestaande boerderij tegenover de S.L. Louwesstraat die bij
Gerrit, Rob, Hans en mij in de eerste klas van de ULO zat.
Maar waar hij mij het meest mee overdonderde, was dat hij
boertje Bult, de legendarische geheimzinnige en angstaanjagende
figuur uit onze jeugd, persoonlijk heeft ontmoet.
Dat zo een geluksvogel “óóns Ria” tegen het lijf liep, verbaast
ons dan ook niets.
In het Meinieuws komen we
wat uitgebreider op boertje Bult terug.
zeer langzaam ging. Was de bus enigszins
op snelheid dan moest hij omdat de haltes dicht bij elkaar lagen
alweer afremmen. Wanneer je eruit wilde moest je aan een koordje
trekken waardoor er bij de chauffeur een belletje afging. Via
een met
de hand bedienbaar systeem van stangen en scharnieren kon hij de
deuren openen. Ik herinner me nog de aanwijzingen voor de
reizigers, die ook in de latere bussen waren aangebracht zoals,
“Voor de streep geen staanplaats” en “Niet spreken met de
bestuurder”. Dat laatste begreep ik niet goed want je moest toch
een kaartje kopen? Maar moeder legde uit dat het alleen niet
mocht wanneer de bus reed. Ook hing er op het tussenschot achter
de chauffeur altijd een reclame met een echtpaar met hondje in
ouderwetse kleding onder een paraplu van de RVS
Verzekeringsmaatschappij waarbij vooral het “opgericht 1838” op
mij een diepe indruk maakte. Ik dacht dat het plaatje te klein
was omdat de paraplu van de man er niet meer op kon. (waar je je
als kind al niet druk om kon maken) Maar dat bleek een
wandelstok te zijn waarmee hij de vrouw wees op de letters RVS.
Een ijzersterk logo dat het totdat de RVS door Nationale
Nederlanden werd opgeslokt, volhield.