EEN PIKANT HANDELTJE
Na de ULO, alweer zestig jaar geleden, was er in
ons huishoudbudget geen ruimte voor verdere
studie en moest ik gaan werken.
Ik mocht van vader niet in de textiel en zo kon
ik na enig zoeken, als jongste bediende terecht
bij een expeditie en transportbedrijf in
Glanerbrug. Hier werden de import en
exportdocumenten opgemaakt die nodig waren voor
het goederenvervoer over de grens. Het was een
hele omschakeling van mijn normale leventje naar
de grens waar het heel wat ruwer toeging. Omdat
de vrachtwagens soms door vertraging laat
binnenkwamen moesten we overwerken om ze nog de
grens over te krijgen. Het wachten werd dan
gedood met kaarten of biljarten in een van de
vele kroegen die Glanerbrug aan beide kanten van
de grens toen kende en waar zich ook andere
frivolere zaken met een bepaald soort dames
afspeelden waarvan ik met verbazing en
welwillende nieuwsgierigheid kennis nam….
In 1965 moest ik in militaire dienst naar
Amersfoort. We mochten ieder weekend met verlof
maar kregen slechts een keer in de veertien
dagen gratis vervoer met de NS. Hoewel ik slecht
bij kas zat, ging ik in die periode iedere
zaterdagmorgen nog altijd even naar de grens om
te kijken of ik nog iets kon doen maar
voornamelijk om na werktijd een pilsje met de
collega’s te drinken en bij te praten.
En hier begon voor mij een handeltje waarmee ik
van de winst de reiskosten kon betalen……
In de kazerne lagen we met 32 man op een kamer.
Tot mijn grote verbazing niet allemaal jongens
van mijn leeftijd. Er waren ook ouderen bij die
al getrouwd waren, meerdere waren verloofd of
hadden vaste verkering. Veel van de gesprekken
gingen dan ook over het weekend waarnaar ze met
verlangen uitkeken teneinde weer met hun
geliefden innig samen te zijn. Toen hierbij eens
tijdens een openhartig onder onsje
voorbehoedsmiddelen en de hoge prijs ervan ter
sprake kwamen, ontwaakte in mij de ouwe
sjacheraar want hing er bij Schmeing, een van de
Duitse kroegen waar wij regelmatig kwamen, niet
een automaat op het herentoilet waarin de
hygiënische rubbertjes onder de welluidende naam
“Blausiegel” in verpakkingen van drie stuks voor
één mark ( toen nog 90 cent waard) te verkrijgen
waren?
Nu moet ik bekennen dat ik in die tijd wel wist
waar ze voor dienden maar waar het gebruik in de
praktijk slechts tot enig onhandig geklungel had
geleid. Ik deed me tegenover de dienstkameraden
echter voor als ervaringsdeskundige om het
kwalitatief hoge Duitse product tegen een prijs
van fl. 2,50 per pakje aan te prijzen. Mijn
reclameboodschap had succes. Niet zozeer bij de
jongens uit de grote stad maar veel meer bij de
knapen uit kleine dorpjes en gehuchten waar de
drogist of apotheker het lopend nieuwsblad was
en meneer pastoor of de dominee je seksleven
bepaalde. Men kneep de kat dus in het duister en
probeerde te voorkomen over de tong te gaan of
als schande voor de familie te worden
bestempeld. “The German Connection van Schorn”
zoals een van de jongens het noemde, bracht dus
uitkomst. Na enige verpakkingen op proef liep
het gesmeerd en moest ik naast de bron bij
Schmeing ook nog vaak even langs bij een andere
Duitse kroeg. Men zal zich daar wel eens
afgevraagd hebben waarom de automaten zo snel
leeg waren en de leuke lokettiste bij het
Grenswisselkantoor waar ik toch iedere zaterdag
die losse marken voor nodig had…. maar ik
verdiende er mijn treinkaartje mee en kon een
rondje geven en op die manier hield ik de
relatie met mijn werkgever in stand.
Er kwam een einde aan toen ik werd overgeplaatst
naar het Duitse Seedorf maar ook daar wist ik
door mijn ervaringen met het grensverkeer en ook
weer via café Schmeing een andere lonende
handel op te zetten.
Maar daarover een volgende keer meer.
