december-2018

DECEMBERNIEUWS 2018

Ons geheugen is een wonderbaarlijke en onbegrensde opslagplaats van herinneringen, indrukken en kennis waarover we zonder er bij stil te staan, zomaar kunnen beschikken. Slechts een kleine impuls is nodig om een hele situatie uit het verleden voor onze geest te halen.
In eerste instantie nam ik het als kennisgeving aan want ik kende de goede man niet, maar toen ik eens goed keek, zag ik dat de foto genomen moet zijn in mijn oude buurtje… Zo te zien staat de fotograaf voor café de Sport (de Vos) of motorpaleis Piet van Dijk aan de oude Broekheurnerweg op de Braker (de Bröke, zeiden wij)…. Ik herkende ineens de oude boerderij die op de hoek met de Helenastraat stond en waarvan ik als kind vermoedde dat dit het oude erve de Braker moest zijn waarnaar de wijk is genoemd. Daar ben ik trouwens nog steeds niet achter.
De boerderij werd eind jaren vijftig afgebroken om plaats te maken voor een flat dat de heersende woningnood moest lenigen maar dat inmiddels ook alweer jaren geleden is gesloopt.
De oude volkswijk is trouwens in de loop der jaren mooi opgeknapt….

      BRAKER

     Een mij onbekende man met pet
      ergens op ’t portret gezet?
      Maar als ik toch wat beter kijk,
      denk ik; “Dat is bij Piet van Dijk”
      Een warm gevoel gaat door mij heen
      want nu herken ik het meteen.
      Daar ginds ligt de Helenastraat,
      waar die oude boerderij nog staat.
      Zoals het is op deze prent
      heb ik als kind het nog gekend.
      ‘t Geheugen heeft mij onverwacht
      naar het verleden teruggebracht.
      Zo kon door ’t wonderlijk menselijk brein
      ik weer op de oude Braker zijn…. ;

Wijsheid komt met de jaren en ouderdom met gebreken, maar het is de kunst om elke dag te voorzien van een positieve noot. Annie M.G. Schmidt had de gave om een dergelijke levensvisie te combineren met prettige nuchterheid. In dit gedicht zijn de kleine dingen die het leven mooi maken en zaken waar we dankbaar voor zijn als we ouder worden in dialoog met lijf en leden.
Ach ja, we worden er nu eenmaal niet jonger op, maar weet: we zijn nog heel erg goed, zo op het oog!

We hebben geprobeerd het gedicht ook in een Twentse versie om te zetten.
Dit is het geworden.....

OALER WORDN...

Met mi'j is totaal niks an de haand
Ik bin nog fit van lief en ook van verstaand.
Wal wat artrose in mien heup en in de knee.
As ik mi'j buk, is ‘t net of ik sterrekes zee.
Mien pols is iets te snel, mien bloeddruk wat te hoog,
Mear ik bin nog fantastisch good… zo op ‘t oog.

Met de steunzoln'dee ik heb e'kreegn,
loop ik weer fit langs ’s Heerens weegn,
kom ik weer in weenkels en ook op ‘t plein.
Wat heerlijk zo gezoond te moogn' wean.
Mangs gebrük ik ‘n pilleke om in sloap te koom',
en oaver vroeger nog plezerig wat te kunn’ droom'.

Mien geheugn’ is ook nich meer wat ‘t was,
bin zo weer vergett’n wa’k gis'tren nog las.
Ook he’k steeds meer last van miene oogn’
miene rug raakt still’kesaan wat meer geboogn’.
Mien adem is wat kotter, mien keel dikwels erg droog,
Mear ‘k bin nog fantastisch good… zo op ‘t oog.

Het leavn'is mooi, mear ‘t geet zo snel veurbie,
As ik kiek naar foto’s, oaver vrogger van mie,
dan denk ik t'rug aan mien jeugdige joarn'.
Veur ‘t mooie schoon, doar mös ik heel lang voor spoarn'
‘k Gung fietsen en waandlen, ‘k gung oaveral heen.
’t Was gin enkele meujte, zo as’t scheen.

Noe ‘k oaler wor, draeg ‘k vaak blauw, gries en zwat
en loop ‘k heel langzaam, vanwege het hat.
Do ‘t mear op oen gemak, zee de cardioloog,
ie bint nog fantastisch good… zo op het oog.

De oalderdom is good, ja begriep mie wel,
mear wanneer ‘k nich sloapn’ kan en schoapkes tel,
dan twiefel ik of ‘t allemoal wal woar is,
en of schoapkes telln' nich heel erg raar is.

Mien taann'liggn' in een glas met water,
mien bril lig op de toafel eavn’ later.
Mien steunkousn’ noast ‘t bérre op ‘n stool.
Ie weet vast wal wa’k met die twiefel bedool.
Trek niks in twiefel, zee mien pedagoog.
Ie bint nog fantastisch good… zo op ‘t oog.

’s Morgns’, as ik op bin ‘estoan
en nadat ’k de afwaspröttel heb ‘edoan,
leas ik eerst ‘t neej’s in d'ochtendkraant.
‘t werk in ’t hoes doo ‘k wal naderhaand.
Ik doo de raam’, ‘k stof hier en doar wat af,
ik kom tied te kot, stoaj‘doarvan nich paf?

Wal geet alls' zo oontzett’nd traag,
‘k kriej’ nao ‘t ettn' ok mangs last van mien maag.
Mear ‘k wil nich zeurn', ’t schient dat ‘t mag,
‘t is heel normaal en ’t heurt bi’j ‘n‘oaln' dag.
Accepteer ‘t mear rustig, zee de spiecheloog,
ie bint nog fantastisch good… zo op het oog!

FRIESE BUURT

Waar wij als kinderen uit de Frederikastraat en Ypkemeulestraat in de jaren 50 en 60 ons avonturenpark hadden, verrezen in opdracht van Vredestein deze grote en kleine blokkendozen.
De beek, de oude boerderij van Roerink, de tuin van Anderson, de geheimzinnige kolk en de Peppel, de dikste boom in de wijde omgeving en onze hangplek vanaf de tijd dat we op straat mochten spelen, moesten plaats maken voor nieuwe straten en woningen. Gelukkig bleven de oude beuken en eiken van het Roerinksbos gespaard. Waren we in eerste instantie teleurgesteld over het verlies, tijdens het bouwrijp maken van de grond sloeg dit om in enthousiasme want er werden voor de waterhuishouding brede sloten gegraven waarop we ons op zelfgebouwde vlotten geweldig vermaakten en waar zelfs in gezwommen werd. Toen de woningen op de foto gereed kwamen, bleek dat er veel nieuwe Enschedeërs vanuit Friesland en Drenthe kwamen wonen en al gauw noemden we het, omdat er al een Drentse buurt was, de Friese Buurt. Inmiddels hadden we de leeftijd bereikt dat we het verschil tussen jongens en meisjes konden onderscheiden en kregen onze avonturen van weleer een andere dimensie. De contacten met de nieuwe bewoners verliepen soepel en het bleek dat de jonge dames er een stuk toegankelijker en minder kieskeurig waren dan de Enschedese.
Ook waren we met ons bandje welkom op feestjes en verjaardagen bij de mensen thuis waar we speelden voor bier, gezelligheid en aandacht van de meiden..
Om de huizenblokken op de foto werd via de Beneluxlaan, de Nederlandlaan, de Luxemburglaan en de Belgiëlaan enige jaren na elkaar de wielerronde van Enschede verreden.
Een mooie tijd maar alweer meer dan 55 jaar geleden…….

WISSINK’S MÖL

Ons bezoek aan de Wissink´s möl leverde niet alleen een gezellig samenzijn op maar ook, als het allemaal klopt een aardige opsteker voor Ria… De tekening van de molen die ze ons liet zien moet na nauwkeurige bestudering door Mini van de handtekening in 1919 zijn gemaakt door niemand minder dan de bekende Enschedese schilder en tekenaar Gerard C. Krol (1882-1950), hetgeen het kunstwerkje misschien nog waardevoller kan maken dan we al vermoedden…

Een in deze tijd van het jaar passend winterlandschap van Krol laten we hierbij zien….

De kleinkinderen hadden van Sinterklaas het spel; “LEVENSWEG” gekregen en wat is een betere plek om het uit te proberen dan bij oma en opa.
Leuk spel dat wel wat lijkt op Monopoly maar aangepast aan deze tijd. Alles gaat via je pinpas en dan mis ik toch het ritselen van de bankbiljetten, de straatnamen, de huizen en hotels.
Nee, geef opa maar het oude Monopoly….
en het liefst als beheerder van de bank.

Zou “Monopoly” van Eanske bestaan,
met Ripperdastraat en Blijdensteinlaan,
Achter het hofje, Mercuriusplein?
Wat zal ik dan graag de BANK willen zijn.
Dan ben ik lekker de spil van het spel
en zwem in het geld terwijl ik het tel.
Er is er maar een die voortdurend lacht
ja, dat ben ik in het centrum der macht.
Want zonder mij krijgt je geen hypotheek
op hotel de Graaff of de villa van Heek.
Voor mij dus nooit een centje pijn
waardoor ik me voel als een Blijdenstein.
Dank, Monopoly, door jou ben ik rijk,
zodat ik niet meer op een honderdje kijk.

Ach Monopoly, even maak je me groot
maar na het spel beland ik weer in de goot.