EEN BIJZONDERE
ONTMOETING
Ik pak een dagje strand vandaag
Schuif alles lekker door naar later,
Het beloofd een dag vol zonneschijn
Over een paar uurtjes al kan ik er zijn.
Als ik dan eindelijk ben aangeland,
m’n handdoek neergelegd heb op ‘t zand,
door de warmte uitgeput, ‘k voel me zo loom,
ontwaar ik opeens m’n moeder en m’n oom,
en met een ruk schiet ik weer overeind.
Ik zie ook m’n tante en een vriendin naar ’t schijnt.
Dit kan niet waar zijn, het lijkt wel of ik droom
“Hallo moeder!” roep ik nog vol blijdschap,
maar hoe ik roep of zwaai, ze hoort me niet.
Ze kwebbelt rustig door met haar gezelschap
Is er dan niemand die me ziet?
Ik zit opeens zo vol met vragen,
maar plotseling begint het me te dagen.
Als ik m’n ogen open schijnt nog steeds de zon,
En lig ‘k gewoon op mijn tuinstoel op ’t balkon.
Op de foto (boven van ca 1930) zien we vooraan mijn oom Hennie Vrieler,
daarachter va. links mijn moeder, mijn tante en een vriendin naar het schijnt.
