ERVE DE BRAKER
Twee volle dagen in de week
deed mevrouw Scholten- van Heek
aan wetenschap, kunst en cultuur.
Het gaf haar leven wat structuur.
Want wie niets meer om handen heeft,
zich snel in ledigheid begeeft.
Dus volgde ze ook schilderles
op donderdag van een tot zes.
Ze ging dan met haar leraar mee
naar plekjes rondom Enschede.
Zo schilderden ze samen vaker
bij het oude boeren erve Braker.
Daar tussen ’t koren en het kaf
viel ’t elitaire van haar af
en heeft ze ‘t huis, dat moet gezegd,
heel mooi op linnen vastgelegd..
De boerderij is er niet meer,
maar ‘t wijkje houdt de naam in eer.
Waarom dit alles mij zo boeit?
‘k ben bij de Braker opgegroeid..
De echtgenotes en dochters van de textielbaronnen
deden om de dagen niet in ledigheid te slijten, veel
aan studie, muziek, schrijven, dichten, schilderen
of handwerken. Dit gebeurde vaak in gezellige
dameskransjes in een luxueuze omgeving waar het met
deftige dames onder elkaar goed toeven was. Sommigen
bleken over enig talent te beschikken en waar een
even talentvolle Jan met de Pet veelal wegens
geldgebrek niet verder kwam, kon men het zich in
fabrikantenkringen veroorloven dure privé lessen te
nemen van goede en bekende leraren…..
Zo ook mevrouw J. Scholten-van Heek die dit aardige
schilderij van het erve de Braker in 1900 op het
doek vastlegde. Wie deze dame nu precies was, is met
al die met elkaar verweven families met vaak
dezelfde combinaties van namen moeilijk vast te
stellen….Je hebt er een familie-expert bij nodig.
Voor mij is het schilderij een stukje geschiedenis
van de buurt waar ik ben opgegroeid. Weliswaar was
toen het oude erve de Braker, dat lag waar later de
Helenastraat zou komen, al verdwenen,maar de naam
leeft voort in het kleine wijkje waar de straten
vrouwennamen dragen….
Overigens was mevrouw Scholten – van Heek maar net
op tijd met haar schilderij. Nauwelijks was de verf
droog of een notaris kondigde aan dat het hele erve
met alle opstallen in de veiling ging. Ook op de 150
mooie eiken en ander levend hout van het erve kon
geboden worden. Wat men in de advertentie akkerhout
noemt zullen wel de houtwallen zijn geweest die vorm
gaven aan het typisch Twentse coulisselandschap. Het
worden er steeds minder omdat er boeren zonder enig
historisch besef zijn die de wallen niet meer
snoeien zoals eeuwen lang gebruikelijk was, maar
volledig rooien alleen om een paar meter meer
landbouwgrond…
