De echtgenotes en dochters van de textielbaronnen deden om de
dagen niet in ledigheid te slijten, veel aan studie, muziek,
schrijven, dichten, schilderen of handwerken. Dit gebeurde vaak
in gezellige dameskransjes in een luxueuze omgeving waar het met
deftige dames onder elkaar goed toeven was. Sommigen bleken over
enig talent te beschikken en waar een even talentvolle Jan met
de Pet veelal wegens geldgebrek niet verder kwam, kon men het
zich in fabrikantenkringen veroorloven dure privé lessen te
nemen van goede en bekende leraren…
Zo ook mevrouw J. Scholten-van Heek die dit aardige schilderij
van het erve de Braker in 1900 op het doek vastlegde. Wie deze
dame nu precies was, is met al die met elkaar verweven families
met vaak dezelfde combinaties van namen moeilijk vast te
stellen….Je hebt er een familie-expert bij nodig.
Voor mij is het schilderij een stukje geschiedenis van de buurt
waar ik ben opgegroeid. Weliswaar was toen het oude erve de
Braker, dat lag waar later de Helenastraat zou komen, al
verdwenen,maar de naam leeft voort in het kleine wijkje waar de
straten vrouwennamen dragen….
Overigens was mevrouw Scholten – van Heek maar net op tijd met
haar schilderij. Nauwelijks was de verf droog of een notaris
kondigde aan dat het hele erve met alle opstallen in de veiling
ging. Ook op de 150 mooie eiken en ander levend hout van het
erve kon geboden worden. Wat men in de advertentie akkerhout
noemt zullen wel de houtwallen zijn geweest die vorm gaven aan
het typisch Twentse coulisselandschap. Het worden er steeds
minder omdat er boeren zonder enig historisch besef zijn die de
wallen niet meer snoeien zoals eeuwen lang gebruikelijk was,
maar volledig rooien alleen om een paar meter meer
landbouwgrond…
ERVE DE BRAKER
Twee volle dagen in de week
deed mevrouw Scholten- van Heek
aan wetenschap, kunst en cultuur.
Het gaf haar leven wat structuur.
Want wie niets meer om handen heeft,
zich snel in ledigheid begeeft.
Dus volgde ze ook schilderles
op donderdag van een tot zes.
Ze
ging dan met haar leraar mee
naar plekjes rondom Enschede.
Zo schilderden ze samen vaker
bij het oude boeren erve Braker.
Daar tussen ’t koren en het kaf
viel ’t elitaire van haar af
en heeft ze ‘t huis, dat moet gezegd,
heel mooi op linnen vastgelegd..
De
boerderij is er niet meer,
maar ‘t wijkje houdt de naam in eer.
Waarom dit alles mij zo boeit?
‘k ben bij de Braker opgegroeid..
