|
Wat een spanning... De hernieuwde kennismaking met
onze klasgenoten,
sinds we ze vanaf 1957 uit het oog varen verloren., nu 55 jaar
geleden...
Best aangrijpend, zo'n eerste reünie. Er wordt heel wat af- en bij gekletst..
Gerrit Nijland, met wie we al vaak in contact waren, was
ook voor
deze bijzondere dag uitgenodigd.
Hij zat een klas hoger dan wij maar heeft ons geholpen met het
speurwerk van diverse klasgenoten.
Helaas is hij kort na deze dag aan zijn ziekte overleden...
Eerst
maar even een bakkie leut, dat kletst wat makkelijker...
Freddie en Hans zijn aan het uitvogelen wie 'wie' nou
eigenlijk is.....
Mini had voor bij de koffie zo'n nostalgische
wonderpancake gemaakt.
Of het ook gesmaakt heeft ???
Dini en Gerrit hebben kennelijk
net samen een
schoolherinnering opgehaald..
De verbazing en verwondering bij de hernieuwde
kennismaking houdt na al die jaren nog niet op...
Deze heren hebben zo te zien ook veel bij te kletsen...
En
zo verliep de ochtend met veel oh's en ah's in alle
gemoedelijkheid naar het einde...
Marianne heeft zich opgesteld als razende reporter en
heeft op deze dag veel leuke momenten vastgelegd...
Dik tevreden met de opkomst wist Gerrit de klasgenoten
met anekdotes, gedichten en verhalen goed te vermaken ...
Een blik op de klok leert dat het tijd wordt voor de
lunch...
Respect voor de mensen van het speeltuingebouw. Ze
hebben werkelijk aan alles gedacht...
Na de lunch wordt het tijd voor een bezoekje aan onze
oude school
dat nu kinderopvang Okidoki is.
De groep meiden gaat eerst. Puur uit nostalgie nog even
onder de klok...
Hier ongeveer dezelfde groep maar nu met
Marianne erbij en is Mini foetsie....
Het is hier in al die jaren toch wel veel veranderd.
Veel
is nog goed herkenbaar maar andere zaken soms ook niet...
Gelukkig, op de bovenverdieping is het mooie oude fonteintje
er nog steeds....
Al mijmerend worden hier weer even wat oude herinneringen opgehaald...
Even een kijkje op het schoolplein waar we ons vroeger in het
speelkwartier vermaakten.
Touwtje springen, spelletjes en nog zoveel meer. Wat een voetsporen
hebben we hier liggen...
Kijk, door die blauwe deur gingen we vroeger, in nette rijen
van twee, naar binnen...
Het wordt langzamerhand tijd om naar de speeltuin terug te
keren...
Ondertussen vermaakt de groep jongs zich op de speeltuin
nog opperbest..
Och kijk, hier is Willy wel, we misten haar al...
Er valt veel te zien op de flink gemoderniseerde speeltuin
en daarom nog even gemijmerd over de speeltoestellen
die we vroeger hadden,
in afwachting van hun beurt om naar de school te
wandelen..
Kiek, ze bint al oonderweg noar de school...
Natuurlijk ook efkes 'n een plaatje oonder'n klok...
Wat 'n mooin klok had'n wie toch... Kiek
die trap, doar lingn ok nog veul voetspoorn van oons..
klok
Bie die kleine raemkes waarn vrogger de wc's. Het stonk er altied
zo noar
urine...
Zie zo, dat he'w ok wear had... Noe snel noar de
wichter en de borrel...
Tied veur 'n biertje, zo komt wie de middag ok mooi deur...
Noh, proost hé, oh gottegot, Freddie hef 't glas
al leug.....
De dames vermaken zich zo te zien ook zich prima, onder het genot van
een wijntje of een jus'tje.
Gezelligheid kent geen tijd en vele herinneringen komen
weer boven...
Helaas, er is een tijd van komen en een tijd van gaan..
Tegen vijven worden we door het speeltuinpersoneel
subtiel tot vertrekken gemaand ...
Maar wij, oud-leerlingen van de Stevenfenneschool
zijn niet voor één gat te vangen ...
Met een kleiner groepje weliswaar besluiten we de dag af
te sluiten met een hapje
bij 'Oriëntal City' aan de Haaksbergerstraat..
En we gaan hier vrolijk verder met
herinneringen ophalen....
Wat Gerrit nog even met Ria te bespreken heeft....
"Wuss'n ie wal Ria dat wie beid'n vrogger op school
al verkering hann'?
Dat was zo deur 'n paar klasgenoot'n zo bepaald, alleen
wuss'n wie doar zelf niks van... "
Aan tafel in het restaurant kwam nog een extra gast bij.
Het is Frans Keuter,
de partner van Willie ..
Hij zou haar tegen vijven op komen halen en zit nu gezellig
van alles mee te genieten..
Freddie wacht nog even tot zijn bestelling wordt opgediend
.
Rob staart naar de schotel op het plateau en je ziet hem
bij zichzelf denken; "Is dit alles...."
Marianne en Mini worden door Gerrit op de kiek gezet met
het fotoapparaat van Marianne...
Ze lijken wel wat tipsy gezien hun rode konen maar kan
ook zijn dat ze last van de warmte hebben ..
Die dag hadden we te maken met de tropische temperaturen
van + 30 °...
Hier is Marianne nog een keer. Ze glundert van
genoegen...
We kunnen dan ook met tevredenheid terugzien op deze bijzondere
en zeer welgeslaagde 1ste reünie met onze klasgenoten ... |
