Gezondheidszorg op school
Voor de jaarlijkse algemene hygiëne op school
kwam iemand van de afdeling Jeugdgezondheidszorg
van de G.G.D. om onze lichaamshygiëne te peilen
en aan de kaak te stellen. Bij ons op de
Stevenfenneschool was dat zuster Nijenhuis, een
al wat oudere zuster. Ze kwam op een solex en ze
droeg altijd een zwart verpleegstersuniform. Ze
controleerde je op allerlei ongerechtigheden,
inspecteerde je handen en keek of je nagels geen
rouwrandjes vertoonden.
Ook werd gecontroleerd op hoofdluis.
Als ze beestjes tussen je haren zag wandelen en
een paar neten zich hadden vastgeklemd dan kreeg
je een briefje mee voor moeder met allerlei
instructies hoe ze de luizenbende aan moest
pakken. Ze moest een lotion bij de drogist halen
waarmee de haren en de hoofdhuid behandeld
diende te worden en een stofkam om het vluchtend
ongedierte te vangen. Na een week moest de
procedure nog eens worden herhaald om er zeker
van te zijn dat de alsnog uitgekomen neten
eveneens het loodje hadden gelegd.
Spuitjes en krasjes
In de loop der schooljaren kregen we van 'Jeugd
Gezondheidszorg' van de G.G.D.
ook allerlei
inentingen die ons moesten behoeden voor ziektes
als difterie, kinkhoest, tetanus en pokken. De
prik voor mazelen was er toen nog niet bij.
Behalve de spuitjes in onze bovenarmen werden er
ook kruisjes of krasjes gezet op de binnenkant
van je onderarm.
Dat was toen het Mantoux onderzoek om je te
controleren op tbc. De week erop kwam de
verpleegkundige terug om te kijken of de krasjes
waren opgelopen of zich bultjes hadden gevormd.
Dan was het niet goed. Wat ik me nog kan
herinneren is dat een soort kroontjespen
gebruikt werd om de kruisjes aan te brengen.
Schooltandarts
Natuurlijk werd ook op school aandacht besteed
aan onze tanden en kiezen.
De schooltandarts kwam eens per jaar. Het kleine
kamertje van onze hoofdonderwijzer achter de
grote glazen vitrine met de opgezette dieren
werd als behandelkamer ingericht, compleet met
martelaarstoel stoel en de folterwerktuigen.
Op de dag dat je klas aan de beurt was zat je de
hele tijd in de zenuwen
en te wachten tot je
naam werd opgenoemd. Je kwam in het kamertje en
moest in de stoel gaan zitten. Met je mond wijd
opengesperd pulkte de tandarts met behulp van
het spiegeltje met zijn haak hier en daar wat
aan je kiezen. Met een beetje geluk had je geen
gaatjes en met een zucht van opluchting mocht je
terug naar de klas en de naam van het volgende
slachtoffer aan te kondigen, die zich op
zijn/haar beurt vol angst en beven naar het
martelkamertje begaf.
Maar meestal was ik aan de beurt en moest er dus
geboord worden…
Het doordringende en snerpende geluid van de
boor en pijnlijk gevoel dat we vast allemaal nog
wel kennen, zal ik niet makkelijk vergeten.
Schoolarts
Bij
het schoolartsonderzoek werd ook altijd één van
je ouders uitgenodigd. In onze jeugd kwam het
vaak
voor dat ouders werden geadviseerd hun
bleekneusje naar een vakantieoord te sturen. Dat
advies gaf men als er bijv. gezondheidsklachten
waren of als het kind niet sterk genoeg was,
maar ook wanneer het lichaamsgewicht te veel
onder de maat bleef.
Ik was ook zo’n schriel geval en ondanks ik niet
kieskeurig was en flink uit de dagelijkse pot
schepte, kwam er geen grammetje bij en was ik
praktisch nooit ziek. Op advies ging ik voor zes
weken naar een vakantiekolonie in Bergen aan Zee
heb. Let wel, er hoefde of moest niks. Maar ik
zag zo’n extra vakantie wel zitten en heb er
leuke herinneringen aan.
Tegenwoordig is zo’n herstellingsoord niet meer
denkbaar. Bio-vakantieoorden en andere
vakantiehuizen zijn voor dat doel allang
gesloten.
Het monumentale Zeehuis waar ik verbleef is nu
een Natuurvriendenhuis waar men van een
comfortabele vakantie kan genieten in een
prachtige omgeving.
Zelf ben ik er nooit aan toegekomen om er weer
eens te gaan kijken.
Moest ik eigenlijk maar snel eens doen...
