HENNIE

Toen er nog geen Stadsveld was, 
woonde een jongen uit onze klas,
in een vrijstaand huis in goede staat,
gelegen aan de Nijhuisstraat.
In de buurt was er geen enkel dak
dat zo fraai boven ‘t groen uitstak.
En als een nieuwe dag begon,
glansden de pannen in de zon.


Wie daar totaal geen oog voor had,
was de sterk groeiende stad.
De jongen en zijn huisgenoten
werden door nieuwbouw ingesloten.
Toen zijn ouders zijn gestorven,
heeft hij het huis voor zich verworven.
Misschien door eenzaamheid verscheurd,
is er met hem iets naars gebeurd.


Laatst hebben wij het huis gevonden.
De hoge bomen die er stonden,
onttrokken het aan ons gezicht.
Men spijkerde de ramen dicht.


Wij waren met zijn lot begaan
en belden bij een buurvrouw aan.
“Hennie”, zei ze, “leefde daar
als een verwarde kluizenaar. ”
De buurt heeft er wel mee gezeten.
Dus af en toe bracht men hem eten.
Op ’t laatst sloeg hij dat telkens af.
Met mensen omgaan werd een straf.


Schizofrenie en waanideeën
spleten zijn zieke geest in tweeën.
Omdat hij ‘t huis bedreigend vond,
groef hij een hol onder de grond.
Geen instantie die daar zwaar aan tilde,
het was blijkbaar dat wat Hennie wilde.


Nog niet zo heel erg lang geleden,
heeft hij zijn laatste strijd gestreden.
Zoals dat in het leven gaat,
kwamen wij ook hier te laat.
Maar ons geweten is gesust;
Hem plaagt geen angst meer, hij heeft rust.



Toen we eind 2010 begonnen met het zoeken naar onze klasgenoten, was het huis van Hennie een van de eerste aanknopingspunten. We dachten dat het allang was verdwenen maar Mini’s zus die in de buurt is blijven wonen, was er zeker van dat het er nog stond. Ook wist ze dat er iets bijzonders met Hennie aan de hand was, maar dat konden ook geruchten zijn.
Mini ging op zoektocht maar vond in eerste instantie niets. Aanwijzingen van haar zus leidden haar naar de Fabritiusstraat waar ze met moeite, verscholen tussen verwilderde bomen en bosschages, het verwaarloosde en dichtgetimmerde huis ontdekte.
 
Een buurvrouw vertelde dat Hennie in maart 2010 was overleden. Hij was altijd alleen in het huis blijven wonen en door onbekende oorzaak in de war geraakt. Hij betaalde zijn rekeningen niet, werd van alle voorzieningen afgesloten en leefde op het laatst als zonderling in een hol onder tentzeil in zijn eigen tuin.
In de loop van vorig jaar verschenen er diverse advertenties in de krant waarin schuldeisers of erfgenamen werden opgeroepen zich te melden. Er zal een erfgenaam of koper gevonden zijn want men is begonnen met het opknappen van het karakteristieke huis met puntdak.

We kenden Hennie als een aardige maar wat teruggetrokken eenling die naar boerderij rook en daar misschien ook wel mee is gepest hoewel we ons dat niet als zodanig herinneren.
Diny en Mini hebben nog een speciale herinnering aan hem, vanwege een kleine gebeurtenis op school waarbij hij zijn goedmoedig karakter toonde.
Want toen zij als 5e klassers op een ochtend na twaalf uur geheel onvrijwillig maar wel door eigen schuld opgesloten raakten in het schoolgebouw en zij teneinde raad op de benedenverdieping in de 1e  klas trachtten het raam omhoog  te schuiven om langs deze weg naar buiten te kunnen ontsnappen, was daar opeens Hennie die nog in de buurt rondzwierf en hun verwoede pogingen zag. Hij aarzelde niet om hun bij deze reddingsactie een handje te helpen.
Diny en Mini waren hem erg dankbaar en beschouwden hem vanaf die dag als een echte held!