Wie herinnert zich nog dit deuntje …!!!

“Alle scholen hebben vrie,
Behalve wie
Toen kwam meneer Buma d’r bie
En die gaf ons vrie”…..


Luidkeels blèrden we het in het speelkwartier op het schoolplein wanneer het al een paar nachten hard gevroren had, de ijspegels nog net niet onder onze neuzen hingen maar het volgens ons wel veel te koud was om reken– taal- of wat voor lessen dan ook in ons hoofd te stampen. We waren gefocust op maar één gedachte; IJSVRIJ!!!
Uiteraard kregen we dat niet zomaar van meneer Buma, er was wel degelijk toestemming nodig van de plaatselijke overheid. Maar soms werd met een beetje geluk toch het groene licht gegeven voor een middag vrijaf en dat gold natuurlijk meteen voor alle openbare scholen in Enschede.
We zaten volgens mij bij meneer Gönning in de 5e klas toen we op zo’n middag massaal op de fiets naar landgoed “Smalenbroek” trokken om onze vaardigheden op de schaats te demonstreren. Ik was er ook bij en met mijn Friese houten doorlopertjes stoer om mijn nek, fietste ik met de meute mee.
De schone kunst van het schaatsen had ik in een eerder stadium al wat onder de knie gekregen, toen onze straat met een ijs- en sneeuwlaag bedekt was en wij, kinderen uit de buurt, er dankbaar gebruik van maakten om de schaatsen van zolder te halen. Het parcours was niet lang, van de ene put ter hoogte van de Zaaierstraat tot de put op de hoek met de Maaierstraat. Gestaag trokken we onze baantjes van A naar B en weerom. Op mijn tweedehands schaatsen met ongeslepen ijzers ging het na veel gestuntel, vallen en opstaan best goed en kreeg ik na verloop van tijd de slag al aardig te pakken. Wat mij betrof was ik nu helemaal klaar voor het grotere werk.
Warm aangekleed, kranten achter de trui, pyjamabroek onder de lange broek, dikke sokken en zwarte rubberlaarzen, gingen we op pad richting "SMALENBROEK."
Maar daar pakten de dingen toch wat anders uit.
Terwijl andere school- en klasgenoten als volleerde schaatsers over het ijs zwierden, achtervolgde mij de ene pech na de andere. Toen ik uiteindelijk en met veel moeite mijn schaatsen met verkleumde vingers ondergebonden had, viel ik al bij de eerste wankele stapjes keihard op het ijs. Zó glad… daar had ik niet op gerekend… Een tien minuten later ging het wel een stukje beter maar toen begonnen om de haverklap die verrekte touwtjes van de schaatsen (van veters was geen sprake), te knappen. Ik kon wel aan de gang blijven met ze telkens aan elkaar knopen en de tegenslagen volgden elkaar snel op; doorgestoken vingers en tenen en de pijnlijke rode schrijnende striemen op de kuiten, veroorzaakt door de rand van de rubberlaarzen. Het huilen stond me nader dan het lachen en de lol was er snel af. Ik wenste dat ik weer thuis was bij moeder in de warme keuken, voeten op de ovenklep van het kolenfornuis, sloten zoete warme thee lurken en stapels Donald Duckjes om te lezen, wachtend tot het weer voorjaar zou worden.

Aangezien Gerrit zich niks over ijsvrij en het tochtje "Smalenbroek" herinneren kon, besloot ik behalve Jenny ook Marianne er eens naar te vragen. Niet alleen Jenny wist nog van die schaarse keren dat we die hadden op  school, ook van Marianne kwam al snel een bevestigend mailtje.
En òf ze het nog wist want voor haar was het winterfestijn die middag al snel en heel fataal geëindigd. 
Lees de treurige winterbelevenissen van Marianne hieronder mee;

Ja Mini, het klopt wel, dat we ooit op school ijsvrij kregen en dat we toen met de 5e klas bij Gönning schaatsen gingen. Of het nu op Smalenbroek was weet ik niet meer. Maar zeker weet ik dat we gingen schaatsen! Ik weet het daarom zo zeker, omdat ik bij een val mijn rechter pols brak en meneer Gönning mij achter op de fiets naar ons huis in de Maaierstraat heeft gebracht.
Moeder ging direct met mij naar het ziekenhuis en daar zagen ze, dat de pols half gebroken was. Wacht maar even zei de dokter toen, hij leidde mij af en hij brak de pols helemaal door. Het bot kraakte luid. Dat moest zei hij, want anders zouden de botten scheef aan elkaar groeien.
En wat gebeurde er met mij???? Pfff....... ik ging natuurlijk van mijn stokje. Weg was Mariandl...
Toen ik bij kwam moest ik overgeven.
Tja, en daarna zat ik nog 6 weken met een gipsarm op school.


Een middag met trieste afloop voor Marianne! Wanneer je als kind zoiets ingrijpends hebt meegemaakt, dan vergeet je dat natuurlijk je hele leven niet meer.
Gelukkig voor haar is het met haar arm weer helemaal in orde gekomen...
Wie van jullie aan die schaatsmiddag ook nog zo z'n herinneringen heeft, leuke of minder leuke, moge het ons schrijven....

Zelf ben ik hierna nog maar een enkele keer wezen schaatsen, een paar keer naar het Van Heekpark en een tochtje op de zijtak van het kanaal richting Hengelo, met de bedoeling tot de sluizen te komen maar waar ik zo ongeveer ter hoogte van de Lonnekerbrug weer terugkeerde.
Ik had het helemaal gehad……de schaatsen met de touwtjes in de wilgen gehangen want ik wist het nu heel zeker, schaatsen hoefde voor mij niet meer zo…
Geen schaatscarrière met driedubbele Rietbergers of Vlaflips, zelfs een eenvoudig Pirouetje zat er niet in.

Winters vermaak op het Schoolplein
Natuurlijk vermaakten we ons ’s winters ook prima op het schoolplein wanneer er verse sneeuw gevallen was. Veel valt er eigenlijk niet over te vertellen. We gooiden sneeuwballen of rolden enorme sneeuwkolossen om sneeuwpoppen te creëren. Het meest echter werd door ons meiden een glijbaan aangelegd waarover wij dan elegant en sierlijk met onze armen bewegend, ons over de baan voortbewogen of gewoon om te proberen wie het verste komen kon.
De jongens daarentegen hadden heel andere ideeën over winterpret tijdens het speelkwartier.
Zij bekogelden zo ongeveer iedereen die op hun pad kwam met sneeuwballen maar nog meer hielden zij zich bezig met hun geliefde spel “mutske gooi'n.”
Dat wil zeggen; een medescholier de muts van de kop trekken, er vervolgens mee heen en weer gooien naar hun plagerige schoolvriendjes en met plezier en leedvermaak toezagen hoe het “ontmutste” slachtoffer radeloos en wanhopig zijn eigendom weer terug probeerde te krijgen.
Wie vervolgens door oorontsteking geveld weer eens ziek thuis zat te wezen laat zich makkelijk raden en zal het aloude gezegde “Zo komt boontje om zijn loontje”, beslist ook hier wel weer van toepassing zijn geweest…..
Hihihihi, pardon, hik.. hik .....      
 Sorry !!!……


 

 



Landschap Overijssel
 


Smalenbroek