Wie herinnert zich nog dit deuntje …!!!
“Alle scholen hebben vrie,
Behalve wie
Toen kwam meneer Buma d’r bie
En die gaf ons vrie”…..
Luidkeels blèrden we het in het speelkwartier op het schoolplein wanneer het al een paar nachten hard
gevroren had, de ijspegels nog net niet onder onze
neuzen hingen maar het volgens ons wel veel te
koud was om reken– taal- of wat voor lessen dan
ook in ons hoofd te stampen. We waren gefocust op
maar
één gedachte; IJSVRIJ!!!
Uiteraard kregen we dat niet zomaar van meneer Buma, er was wel degelijk toestemming nodig van
de plaatselijke overheid. Maar soms
werd met een beetje geluk toch
het groene licht gegeven voor een middag
vrijaf en dat gold natuurlijk meteen voor alle openbare scholen in
Enschede.
We zaten volgens mij bij meneer Gönning in de 5e klas toen
we op zo’n middag massaal
op de fiets naar landgoed “Smalenbroek” trokken om
onze vaardigheden op de schaats te demonstreren.
Ik was er ook bij en met mijn Friese houten
doorlopertjes stoer om mijn nek, fietste ik met
de meute mee.
De schone kunst van het schaatsen had ik in een
eerder stadium al wat onder de knie gekregen, toen
onze straat met een ijs- en sneeuwlaag bedekt was en
wij, kinderen uit de buurt, er dankbaar gebruik
van maakten om de schaatsen van zolder te halen.
Het parcours was niet lang, van de ene put ter
hoogte van de Zaaierstraat tot de put op de hoek met
de Maaierstraat. Gestaag trokken we onze baantjes
van A naar B en weerom. Op mijn tweedehands
schaatsen met ongeslepen ijzers ging het na veel
gestuntel, vallen en opstaan best goed en kreeg ik
na verloop van tijd de slag al aardig te pakken. Wat
mij betrof was ik
nu helemaal klaar voor het grotere werk.
Warm aangekleed, kranten achter de trui, pyjamabroek
onder de lange broek, dikke sokken en zwarte
rubberlaarzen, gingen we op pad richting "SMALENBROEK."
Maar daar pakten de dingen toch wat anders uit.
Terwijl andere school- en klasgenoten als volleerde
schaatsers over het ijs zwierden, achtervolgde mij
de ene pech na de andere. Toen ik uiteindelijk en
met veel moeite mijn schaatsen met verkleumde
vingers ondergebonden had, viel ik al bij de eerste
wankele stapjes keihard op het ijs. Zó glad… daar
had ik niet op gerekend… Een tien minuten later ging
het wel een stukje beter maar toen begonnen om de
haverklap die verrekte touwtjes van de schaatsen
(van veters was geen sprake), te knappen. Ik kon wel
aan de gang blijven met ze telkens aan elkaar knopen
en de
tegenslagen volgden elkaar snel op; doorgestoken
vingers en tenen en de pijnlijke rode schrijnende striemen op de
kuiten, veroorzaakt door de rand van de rubberlaarzen.
Het huilen stond me nader dan het lachen en de lol
was er snel af.
Ik wenste dat ik weer thuis was bij moeder in de
warme keuken, voeten op de ovenklep van het
kolenfornuis, sloten zoete warme thee lurken en stapels Donald Duckjes om te lezen, wachtend tot
het weer voorjaar zou worden.
Aangezien Gerrit zich niks over ijsvrij
en het tochtje "Smalenbroek" herinneren
kon,
besloot ik behalve Jenny ook Marianne er eens naar
te vragen. Niet alleen Jenny wist nog van die
schaarse keren dat we die hadden op school, ook van Marianne kwam al snel een
bevestigend mailtje.
En òf ze het nog wist want voor haar was het
winterfestijn die middag al snel en heel fataal geëindigd.
Lees de treurige winterbelevenissen van Marianne
hieronder mee;
Ja
Mini, het klopt wel, dat we ooit op school ijsvrij
kregen en dat we toen met de 5e klas bij Gönning
schaatsen gingen. Of het nu op Smalenbroek was weet
ik niet meer. Maar zeker weet ik dat we gingen
schaatsen! Ik weet het daarom zo zeker, omdat ik bij
een val mijn rechter pols brak en meneer Gönning mij
achter op de fiets naar ons huis in de Maaierstraat
heeft gebracht.
Moeder ging direct met mij naar het ziekenhuis en
daar zagen ze, dat de pols half gebroken was. Wacht
maar even zei de dokter toen, hij leidde mij af en
hij brak de pols helemaal door. Het bot kraakte
luid. Dat moest zei hij, want anders zouden de
botten scheef aan elkaar groeien.
En wat gebeurde er met mij???? Pfff....... ik ging
natuurlijk van mijn stokje. Weg was Mariandl...
Toen ik bij kwam moest ik overgeven.
Tja, en daarna zat ik nog 6 weken met een gipsarm op
school.
Een middag met trieste afloop voor Marianne! Wanneer
je als kind zoiets ingrijpends hebt meegemaakt, dan vergeet je dat natuurlijk je hele leven
niet meer.
Gelukkig voor haar is het met haar arm weer helemaal
in orde gekomen...
Wie van jullie aan die schaatsmiddag ook nog zo z'n herinneringen
heeft, leuke of minder leuke, moge het
ons schrijven....
Zelf ben ik hierna nog maar een enkele keer wezen
schaatsen, een paar keer naar het Van Heekpark en
een
tochtje op de zijtak van het kanaal richting
Hengelo, met de bedoeling tot de sluizen te komen
maar waar ik zo ongeveer ter hoogte van de Lonnekerbrug
weer terugkeerde.
Ik had het helemaal gehad……de schaatsen met de
touwtjes in de wilgen gehangen want ik wist het nu heel
zeker, schaatsen hoefde voor mij niet meer zo…
Geen schaatscarrière met driedubbele
Rietbergers of Vlaflips, zelfs
een eenvoudig Pirouetje zat er niet in.
Winters vermaak op het Schoolplein
Natuurlijk vermaakten we ons ’s winters ook prima op
het schoolplein wanneer er verse sneeuw gevallen
was. Veel valt er eigenlijk niet over te vertellen.
We gooiden sneeuwballen of rolden enorme
sneeuwkolossen om sneeuwpoppen te creëren.
Het meest echter werd door ons meiden een glijbaan
aangelegd waarover wij dan elegant en sierlijk met
onze armen bewegend, ons over de baan voortbewogen of
gewoon om te proberen wie het verste komen kon.
De jongens daarentegen hadden heel andere ideeën
over winterpret tijdens het speelkwartier.
Zij
bekogelden zo ongeveer iedereen die op hun pad kwam met sneeuwballen
maar nog meer hielden zij zich bezig met hun
geliefde spel “mutske gooi'n.”
Dat wil zeggen; een medescholier de muts van de kop
trekken, er vervolgens mee heen en weer gooien naar
hun plagerige schoolvriendjes en met plezier en
leedvermaak
toezagen hoe het “ontmutste” slachtoffer radeloos en wanhopig zijn
eigendom weer terug probeerde te krijgen.
Wie vervolgens door oorontsteking geveld weer eens
ziek thuis zat te wezen laat zich makkelijk raden en
zal het aloude gezegde “Zo komt boontje om zijn
loontje”, beslist ook hier wel weer van toepassing zijn
geweest…..
Hihihihi, pardon, hik.. hik .....
Sorry !!!……
