LAARES
 

 





 

 





De mens is een vat vol tegenstrijdigheden... Hij hunkert naar het nieuwe, maar heeft hij dat eenmaal bereikt, verlangt hij met dezelfde passie terug naar het oude......
Ik spreek nog wel eens leeftijdgenoten die er opgegroeid zijn en hun leven lang gewoond hebben op de Laares....... Sommigen hebben na de kaalslag voor iets anders gekozen, anderen zijn in de nieuwe woningen in de wijk teruggekeerd, enkelen wachten nog op hun nieuwe huis. Maar het rare is; niemand is echt tevreden...... Het duurt allemaal veel te lang, waardoor oude buurtsentimenten de kans krijgen opnieuw op te borrelen.
"Het was zo gezellig en de saamhorigheid was zo groot!"
Maar die krijg je er in je nieuwe woning van de corporaties niet bij cadeau en in deze tijd waar we veel meer dan vroeger op ons zelf zijn, kan het ook wel even duren...En hoe goed de wijkcommissie haar best ook doet, men zal het van de goede wil en de inzet van bewoners zelf moeten hebben.

Het rijmpje is samengesteld uit uitspraken die ik optekende..



LAARES

Deze troosteloze vlakte
joeg half Enschede op stang.
zodat het enthousiasme zakte,
alles duurde veel te lang..

Een mens kan hechten aan zijn buurtje
waar het zo gezellig was.
De rotzooi in het oude schuurtje,
't WC raam met gesprongen glas..

Uiteind'lijk kiest hij voor wat anders,
maar betreurt het na een tijd.
Wil nog graag een keer naar Sanders,
is z'n oude buren kwijt.

Ook het sfeertje is verdwenen
uit de tijd van Aldenkamp.
Dat komt niet terug met nieuwe stenen
of een moderne schemerlamp...