De mens is een vat vol tegenstrijdigheden... Hij
hunkert naar het nieuwe, maar heeft hij dat
eenmaal bereikt, verlangt hij met dezelfde
passie terug naar het oude......
Ik spreek nog wel eens leeftijdgenoten die er
opgegroeid zijn en hun leven lang gewoond hebben
op de Laares....... Sommigen hebben na de
kaalslag voor iets anders gekozen, anderen zijn
in de nieuwe woningen in de wijk teruggekeerd,
enkelen wachten nog op hun nieuwe huis. Maar het
rare is; niemand is echt tevreden...... Het
duurt allemaal veel te lang, waardoor oude
buurtsentimenten de kans krijgen opnieuw op te
borrelen.
"Het was zo gezellig en de saamhorigheid was zo
groot!"
Maar die krijg je er in je nieuwe woning van de
corporaties niet bij cadeau en in deze tijd waar
we veel meer dan vroeger op ons zelf zijn, kan
het ook wel even duren...En hoe goed de
wijkcommissie haar best ook doet, men zal het
van de goede wil en de inzet van bewoners zelf
moeten hebben.
Het rijmpje is samengesteld uit uitspraken die
ik optekende..
LAARES
Deze troosteloze vlakte
joeg half Enschede op stang.
zodat het enthousiasme zakte,
alles duurde veel te lang..
Een mens kan hechten aan zijn buurtje
waar het zo gezellig was.
De rotzooi in het oude schuurtje,
't WC raam met gesprongen glas..
Uiteind'lijk kiest hij voor wat anders,
maar betreurt het na een tijd.
Wil nog graag een keer naar Sanders,
is z'n oude buren kwijt.
Ook het sfeertje is verdwenen
uit de tijd van Aldenkamp.
Dat komt niet terug met nieuwe stenen
of een moderne schemerlamp...
