LACHEN MET DE LACH 
Iedereen die in de vijftiger en zestiger jaren of daarvoor het lezen al machtig waren, zullen zich het voor die tijd pikante tijdschrift “de Lach” nog kunnen herinneren.
Vooral bij de herenkapper lag dit blad voor mannen op de leestafel om het ellenlange wachten te veraangenamen. Het bevatte moppen, cartoons, korte verhalen en reclame maar de meeste aandacht ging uit naar de foto’s van filmsterren en pin-ups in badpak al dan niet tweedelig.
Het eerste exemplaar dat veel opzien baarde, verscheen in 1924 en was los te koop in kiosken zodat de lezer anoniem kon blijven. Een badpak zoals de afgebeelde dames droegen en dat niet meer vertoonde dan blote schouders en benen werd in die dagen als zinnenprikkelend en frivool gezien vandaar dat belangstelling groot was. Van een echt seksblad was echter geen sprake. Tegenwoordig zouden we het zelfs niet eens pikant of ondeugend noemen.
Bij ons thuis zat het in de leesportefeuille, een map met een achttal verlopen tijdschriften die naarmate deze ouder waren goedkoper voor een week konden worden gehuurd. Naast bladen voor volwassenen als Panorama, De Post en EVA zat er voor mij Kuifje (voor jongens van 8 tot 88 jaar) in met spannende strips van Kuifje zelf, Suske en Wiske en Blake en Mortimer.
Maar ook “de Lach” had ondanks mijn jeugdige leeftijd mijn volle aandacht. Ik weet nog de namen van de bekende sterren die zich slechts gehuld in badkleding aan mijn gretige blikken vertoonden zoals; Doris Day, Marilyn Monroe of Anita Ekberg waarbij het leek of Esther Williams als zwemster-actrice nooit anders dan een badpak droeg. Ook momentopnamen uit films waarbij innig werd gezoend droegen bij aan de populariteit van het blad.
De mopjes en cartoons leerde ik van buiten en tekende ik na om ze aan de vrienden door te geven, want waar mijn ouders het lezen van “de Lach” geen punt vonden daar dachten de buren anders over. De leesportefeuille kwam ook bij mijn vriendje maar volgens hem zonder “de Lach”. Of het blad zat er werkelijk niet bij of de ouders van R.K. huize hielden het voor hun kinderen verborgen. Een buurmeisje dat al wat ouder was dan ik, kwam ook regelmatig langs om bij ons met rode koontjes de bladen te lezen. Ze deed dat stiekem want thuis las men alleen het Reformatorisch dagblad……
En zo ontliepen mijn buurtgenootjes, onopgemerkt doch belezen, de toorn des Heeren die anders via hun ouders op hun zou zijn neergedaald.
Tijdens de seksuele revolutie in de jaren zestig verschenen er bladen die niets meer verhulden. Hoewel…. Ik kan me nog herinneren hoe we als jongens in de etalage van boekhandel ter Weele aan de Haaksbergerstraat stonden te loeren naar deze zogenaamde vieze boekjes die echter door middel van een bruine wikkel het belangrijkste aan onze blikken onttrokken.
“De Lach” deed hier in eerste instantie niet aan mee en raakte daardoor veel lezers kwijt. Toen de redactie eindelijk besloot ook tot bloot over te gaan, was het te laat. In 1972 verscheen het laatste nummer. Waar ik als kind ook altijd in “de Lach” door werd aangetrokken waren de advertenties, vaak nog in het Engels. Zoals die van Charles Atlas een soort bodybuilder die je door zijn oefeningen binnen de kortste keren van een miezerig, dun mannetje in een gespierde vrouwenheld kon veranderen. En dan die magische bril waarmee je dwars door kleding kon kijken….
Ach ja…. Herinneringen uit een tijd dat zulke zaken nog taboe en daardoor spannend waren…