LUTTERZAND
Een van de mooiste foto’s die ik de
afgelopen jaren uit de krochten van het
internet opdook was dit zwart/wit
plaatje uit de jaren vijftig van een
zonnige dag in het Lutterzand.
Ik herinner me nog de opwinding van ons
kinderen wanneer met buren, vrienden of
familie de avond van te voren werd
afgesproken om gezamenlijk naar de Lutte
te fietsen. Alleen al het met een grote
groep fietsen en het ijsje onderweg
waren een belevenis….
De Dinkel en de door het riviertje
uitgesleten zandoevers garandeerden een
dag vol van vermaak.
Vaders in hemdsmouwen met opgekrulde
broekspijpen, moeders met opgetrokken
rokken en wij gewoon in onze onderbroek
zochten verkoeling en vertier in het
ondiepe stromende water…
Reden om vol zoete herinneringen
afgelopen eerste pinksterdag met
kinderen en kleinkinderen eens te gaan
kijken hoe een van de mooiste
natuurreservaten van Twente er nu bij
ligt…
Vroeger rende je zo snel mogelijk naar
de eerste zandstrandjes voor een mooi
plekje, nu dien je een wandelroute te
volgen. Wij kozen de oranje van 4 km.
Gelukkig is er weinig veranderd aan de
natuur. Nog kronkelt de Dinkel zich
fraai door het landschap en nog altijd
vallen er bomen om doordat het riviertje
het zand rond hun wortels wegspoelt……
Maar ondanks het toch wel mooie weer,
waren er weinig kinderen waarvan slechts
een enkeling zich in de stroom waagde.
Wel veel wandelaars die netjes op de
paden bleven, maar vooral veel honden…..
We volgden het pad langs de rivier toen
we luid geblaf hoorden. Om de hoek bleek
een zandstrand door de beheerder tot
hondenuitlaatplek te zijn bevorderd.
Tientallen honden met hun baasjes hadden
er zich verzameld. Een paar
buitenbeentjes bleven ook in het water
aangelijnd maar de meeste liepen vrij
rond en gaven zich vol hondenhartstocht
over aan een soort van tikkertje waarbij
ze in groepjes in en buiten de rivier
achter elkaar aan renden. Anderen
snuffelden gretig aan elkaar, waarbij
sommigen verwoede pogingen tot copuleren
ondernamen en de baasjes even verwoede
pogingen deden om dit te voorkomen. De
dieren lieten ook overal waar ze het
kwijt wilden hun behoeften achter,
kortom een waar hondenparadijs. De
kinderen vonden het geweldig maar
deinsden toch wel even verschrikt terug
toen een grote Berner Sennen zich in hun
buurt kwam uitschudden. Toekijkend
verwonderde het mij dat ondanks het leed
dat de mens deze diersoort door allerlei
verknipte fokkerijen heeft aangedaan de
beesten groot, klein, of hoe
verschillend ook, elkaar toch als hond
blijven herkennen……
We moesten constateren dat in het
Lutterzand de hond de plaats van de
kinderen had ingenomen.
Verderop stroomopwaarts vonden we een
rustig plekje waar we ons even hebben
neergevlijd in het mulle warme zand
terwijl de kinderen in het water
speelden. De route liep verder door het
bos waar ik de kleinkinderen tot mijn
grote vreugde op de roep van de koekoek
en het roffelen van een specht attent
kon maken. Nadat we nog snel opzij
moesten springen voor een paar bewust op
dit voetpad verdwaalde mountainbikers,
bereikten we het paviljoen waar we onder
een drankje besloten de dag af te
sluiten met een pannenkoek bij Bolle Jan
in Denekamp omdat de kinderen daar een
gratis surprise mogen uitzoeken. Het
baksel met ham, kaas en ui en het
witbiertje smaakten me goed maar ik
moest onwillekeurig toch denken aan de
zelf meegebrachte boterhammen met
gebakken ei en de ranja uit de met een
krant omwikkelde fles en het metalen
kroesje van vroeger.
Ach ja, lieve mensen, er is de afgelopen
65 jaren toch wel wat veranderd.
