HANNA DÖT AN TOAFELTENNIS
Hanna döt an toafeltennis,
Sjonge, jonge wat ’n spul!
En natuurlek mut ik metdoon,
Eerlek, ’t is gin flauwe kul.
Bi’j de jongs van oome Hennek
ln de stad doar hew’t geleerd,
En ik b’loaf ow da’w dee ball’n,
Aardeg hen en weer hebt pleerd.
Now wi’j hadd’n der gin gerei vuur;
Gin toafel met zo’n oonwies blad
Wi’j hebt oonze metwostoafel
Midd’n op de delle zat
’k Zee now hew wie nog gin plenkskes,
O, zeg Hanna, niks gin nood,
I’j houwt met de koll’nschuppe,
Ikke met de plaank van ’t brood. 
Wi’j an’t houw’n met nen siepel,
Alvedan van hen en weer;
Efkes later stun’k te huul’n ...
Wat dee’n mi’j de oog’n toch zeer!
’k Heuw met miene siepeloog’n
Net zo lang, da’k niks meer zeug.
Tot da’k met ’n vaa’tje achter
Oonze bol de grup in vleug.
Too’k doar weer was oet ge’krabbeld
Zeg oons Hanna; ’t geet nich good,
’k G’leuf da’w mear wat aanders opzeukt,
Nich meer met den siepel doot.
Toen he'w ’t doan met ’n klein wit knölke,
’k Gaf ’n drupschot völs te hoog
En in eenmoal kreeg oons Hanna,
’t Knölke liek op ’t linkeroog.
Noh, dat gaf mie toch nen bekkerie,
Hanna smeet de broodplaank daal,
En ik miene koll’nschuppe
Bi’j ’t fenuus, met groot kebaal.
De schoonmoor zee, ik har ’t ekspres doan,
Ik zegge; meanske hoalt ow stil,
Too ik lest ’n kop kepot veul,
Har i’j ok de grootste wil.
Mear ’t is oet met toafeltennis,
’k GLeuf nich da’k nog weer begin,
Want too’w ‘soams noar berr’ hen gung’n,
Har de vrouw de smoor nóg steeds in.
;
;