Ik heb even geaarzeld om dit rijmpje te 
								plaatsen, want veel oud-Enschede zit er niet 
								bij. Of het moet zijn dat zwembad het Diekman 
								ook werd gebruikt voor het dopen van Jehova's 
								getuigen.
								Maar vooruit buiten is het lente.........
								In mijn jonge jaren ging ik, in tegenstelling 
								tot mijn ouders die direct de deur dichtsmeten, 
								graag de dialoog met ze aan. Ik kwam daarbij 
								beslagen te ijs want zowel van moeders als van 
								vaders kant waren familieleden tot de Jehova's 
								toegetreden waardoor ik hun zwakke punten kende 
								en daar netjes en beleefd doch doeltreffend 
								gebruik van maakte.
								Wanneer ze weer eens onverrichter zake waren 
								vertrokken, gaf mij dat een voldaan gevoel en 
								sterkte het mijn geringe zelfvertrouwen...
								Maar wat als het meisje dat een paar jaar 
								daarvoor nog bij je in de klas zat en waar je 
								een oogje op had ineens voor je staat en de 
								hormonen spelen op?
								
								
								
								
								
								
								MARIJKE
								
								Op zondagmorgen gaat de bel.
								"Blijf maar moeder, ik ga wel".
								Er staat een meisje voor de deur.
								We krijgen allebei een kleur.
								
								Het is Marijke uit mijn klas,
								die toen bij de Jehova's was.
								Ze is nog net zo mooi als toen.
								Ik weet niet goed wat ik moet doen...
								
								Ze stamelt, "Oh ik ben verkeerd."
								En ik ben te verbouwereerd
								om haar naar binnen toe te vragen.
								Niet om het Woord Gods uit te dragen,
								maar enkel omdat zij het is
								en om te zeggen da'k haar mis.
								
								Maar ik ben natuurlijk weer te laat. 
								Ze voegt zich haastig bij haar maat
								en zegt, "Schrap die maar van de kaart,
								hij is de Wachttoren niet waard."
								En zo verdwijnt ze uit het zicht.
								Ik doe beduusd de voordeur dicht...............
								
								
								
								
								Jaren later kwam ik haar weer tegen. Ze wist 
								alles nog precies want het voorval had 
								bijgedragen tot haar besluit de Jehova's vaarwel 
								te zeggen.
								Ze had mijn onzekerheid en verwarring wel 
								gezien, maar in plaats er gebruik van te maken 
								en mij met de voet tussen de deur te bekeren, 
								was ze zelf afgedropen en om haar verlegenheid 
								te camoufleren tegenover haar begeleider had ze 
								zich laatdunkend over mij uitgelaten..........
								Het had haar er van overtuigd dat ze ongeschikt 
								was om doeltreffend te getuigen, laat staan te 
								overtuigen. Zo zie je maar weer dat je als 
								stuntelende sukkel soms meer bereikt dan als 
								gladde praatjesmaker...