GROEN IS GRAS....    


Het wordt steeds moeilijker om een liedje te vinden die we vroeger op in de klas of in het handwerklokaal zongen..
In het Oald Ni'js van vorige maand grepen we daarom terug op een kringspelletje wat hoofdzakelijk een meidengedoe was.
Sorry jongens maar ook dit keer wordt het een meidenspel maar wie weet kennen we het lied allemaal nog...
Het spel gaat als volgt; 
Onder het zingen lopen de kinderen in een kring, handen los en één kind loopt buiten de kring in tegengestelde richting
Bij ‘Hé daar, plaats gemaakt voor de jongedame’ staat de kring stil. Het kind doorbreekt de kring, steekt over en gaat er aan de andere kant weer uit. Op de woorden ‘Deze dame zal het zijn’ tikt het kind op elke lettergreep een kind aan. Het laatste (zevende) kind verlaat nu de kring en sluit zich aan bij het kind buiten de kring. Het spel start dan opnieuw, maar nu met twee kinderen die buiten de kring lopen.
Bij elke herhaling wordt de slinger groter en de kring kleiner.
Het spel is afgelopen als alle kinderen zijn aangetikt.


Zing het mee bij  "NOSTALGIE"


 

DE GREUNE GRENS 

Wanneer het in deze tijd van het jaar nog te koud was voor het Buursermeertje of de beek, fietsten vader en ik op zondagmorgen regelmatig richting Buurse. Soms via Usselo en de Oude Haaksbergerdijk naar de stenderkast, de oude Wissinksmöl die nu weer op haar oude plekje in Usselo terug is maar toen nog in het Buurserzand stond.
Maar de spannendste rit was over wat vader noemde de “greune grens”.

 

OAVER DE GREUNE GRENS


We fietsten dan niet via een grenspost met douane en slagboom naar Duitsland, een landsnaam die overigens zelden viel. Je ging naar de Mof, de Pruus of oaver ’n poal. Het was een spannende tocht die begon als we vanaf de Buurserstraat nog voor café de Boomgaard linksaf gingen om via vaak moeilijk begaanbare zandpaden ons doel te bereiken. Vader had weliswaar een paspoort waar ik ook bij opstond maar tijdens de rit kon ieder moment een Duitse of Hollandse grenswachter uit de bosjes opduiken om ons aan te houden en dan wist je het maar nooit. Dat is ons gelukkig nooit overkomen want de commies zal op zondagmorgen in de kerk hebben gezeten terwijl de Zollbeamte al lustig aan het frühschoppen was. Na enige smalle paadjes over de hei geraakten we op een wat bredere zandweg. Dit was een restant van een oude Hessenweg (handelsweg) van Münster naar Deventer. Deze volgend passeerden we na enkele honderden meters links van de weg een oude stenen grenspaal. Nu waren we in de Pruus. Even verderop ging een paadje rechtsaf dat ons naar de oude Haarmühle leidde. Een watermolen die draaide op wat daar nog Alstätter Aa heette maar eenmaal in Nederland de ons Enschedeërs zo geliefde Buurserbeek werd.
Ik was als kind door de molen gefascineerd. Het molenrad maar vooral het ingenieuze houten binnenwerk met de molenstenen maakte diepe indruk omdat het al zoveel eeuwen geleden was gemaakt. De molen was in die tijd defect want als kind heb hem nooit zien draaien maar op de prachtige plek tussen de hoge beuken, eiken en lindes met de oude boerderij waar we wat dronken, voelde het net of we ver terug waren geraakt in de tijd. Al rond 1350 moet op deze plek een Alstätter of Haarmühle op de beek hebben gedraaid. De huidige molen is volgens een inscriptie in de zware balk boven de ingang van het molenhuis gebouwd in 1619 en werd in 1721 gerenoveerd zoals we kunnen lezen op het prachtige uit Bentheimer zandsteen gebeeldhouwde wapen van de bisschop van Münster. Het verhaal gaat dat er rond 1350 ook iets verderop aan de Nederlandse kant van de grens een watermolen heeft gestaan, deze zou wegens slecht functioneren, zijn verplaatst naar de plek waar zich nu in Haaksbergen de Oostendorper watermolen bevindt.
De Haarmühle wisselde door de eeuwen heen regelmatig van eigenaar maar bleef altijd in handen van de adel of geestelijkheid die het alleenrecht hadden op wind en waterkracht.
Je kon een watermolen van zo’n eigenaar wel pachten en dat was redelijk winstgevend want de boeren uit de noaberschop werden door hun landheer verplicht hun graan daar te laten malen…
Als ik vader vroeg waarom de molen Haarmühle heette maakte hij een grapje over de eigenaren door te zeggen dat de molen niet van hem maar van haar was. Grote flauwekul natuurlijk. De molen is genoemd naar het oude erve en molenaarshuis dat door de eeuwen wisselend als; Haar, Haarman of Harink staat beschreven.
Na nog even van al dat moois te hebben genoten en een rondje langs de speeltoestellen te hebben gemaakt (zie foto) was het weer tijd om naar huis te gaan. Eerst kocht vader bij de Wirt nog een paar beugelflessen donker zoet bier dat moeder zo lekker vond en die we verstopten in vaders fietstassen onder onze regenjassen. Als we na de zandpaden, ongezien en veilig met onze smokkelwaar weer op de Buurserstraat uitkwamen, namen we terug de Kwekkeboomweg langs de mooie oude boerderijen in het Brookheurn. Via de Groot Bruninkstraat en de Geessinkweg kwamen we weer in de stad…..
Dat was meer dan zestig jaren geleden, maar veel van vroeger is er nog steeds. Tegenwoordig is de stad Ahaus eigenaar van de Haarmühle die weer volop draait sinds de restauratie in 1988. Ook het oude Gasthof is aangepast en uitgebreid en voldoet aan de eisen zoals informatieborden of wandel en fietsroutes, die de moderne toerist stelt. En toch wanneer de auto’s op de parkeerplaats uit zicht zijn, voelt het nog steeds of je naar oude tijden terugkeert. Zondags is er vaak een concert, zingt er een koor of treden boerendansers op. Allennig hangt ze d’r dan met de been oet. We gaan er daarom regelmatig op een doordeweekse zondag naar toe, niet op de fiets maar met de auto om een van de mooie wandelroutes langs de beek en door bos en hei te volgen met als afsluiting natuurlijk; Kaffee mit Kuchen of een warme hap uit de “Gut Bürgerliche Küche”.
Ik kan het nooit nalaten om tot slot nog even vanaf de brug naar het molenrad en het kolkende water te kijken dat nadat het zich op de schoepen heeft gestort, schuimend een weg richting Buurse zoekt. Ik ben dan weer even het kind van vroeger dat zich in de middeleeuwen waande






                               
                                                                   Balk met wapen bovenaan de ingang van het molenhuis...




                          
                                                                   Kaartje van de Haarmühle, wel 100 jaar oud....
 


 

nostalgische reclame


Iedereen kent vast deze bijzondere reclame met deze slagzin nog wel.....
De slogan wordt nog steeds veel gebruikt en waarbij je met een glimlach weer terug denkt aan dat gemene jongetje en die kleine olifant.

Niet voor niets heeft de reclame in 1996 de Gouden Loeki gewonnen


 

LAATSTE ROLO...


In die reclame plaagt een jongetje een olifant. Jaren later neemt de olifant wraak tijdens een parade.
De spot won eerder al de prijs voor beste reclame van 1996.
Het kleine jongetje werd gespeeld door Cees Molenaar.

De opnames vonden toendertijd plaats in het Noorder Dierenpark, maar het verliep niet allemaal even soepel. De kleine baby-olifant werd dusdanig door groep olifanten beschermd, waardoor er geen goed shot te maken was. Bij toeval kwam ineens de jongste uit de kudde aangelopen en deze foto werd uiteindelijk voor in de reclame gebruikt.


                


                          
                                                        Jaren later neemt de olifant wraak tijdens een parade...


 

BIJ EEN ETS VAN HANS...






 

’t HEERTJE

Dit deftig uitgedoste heertje,
wilde voor één keertje
high worden, voor de gein.
Maar zijn dosis bleek te klein.


Hij belandde in een dromenland
wel met een ladder bij de hand,
zodat hij kon proberen
door te gaan naar hoger sferen.



 

HEER IN 'T VERKEER….


In 1932 werd voor het eerst verkeersonderwijs ingevoerd op de basisscholen. Aanleiding was dat het aantal auto’s en ook fietsen op de Nederlandse wegen zodanig gestegen waren dat er steeds meer verkeersongevallen plaatsvonden. Het is nu ruim 63 jaar geleden dat ook bij ons in de 6^e klas het Verkeersexamen afgenomen werd.
Mini heeft getracht deze gebeurtenis in een rijmpje te verwoorden….

 

VERKEERSEXAMEN  1957


Het is alweer zo lang geleden,
dat wij 't Verkeersexamen deden.
Vooraf hadden we in theorie,
de verkeersborden al onder de knie.


Toen kwam de dag van het examen,
en wij per fiets naar school toekwamen.
Verkeersagenten knoopten ons daar vlug,
een deelnemersnummer op je rug.


Met een minuut verschil gingen we op pad,
via de Haaksbergerstraat naar de binnenstad.
Rustig tempo, wachtend voor het rode licht,
de binnenstad kwam daarna al snel in zicht.


Hengelosestraat, Molenstraat, Blijdensteinlaan,
Al die drukke straten hebben wij gedaan.
Keurig richting geven, ook bij ’t voorsorteren,
de regels zullen we heus nooit meer verleren.


Controleposten onopvallend opgezet,
hield men bij of je wel goed had opgelet.
Op ‘t Hoedemakersplein ging bijna nog iets mis,
een auto die de bocht afsneed als ik me niet vergis.


Ná het parcours moesten we weer naar school terug.
De agenten haalden weer het nummer van je rug.
Ben met goed gevolg door ‘t examen heen gekomen,
en trots heb ik m'n diploma in ontvangst genomen.




met dank aan Jenny die door de jaren heen
zo zorgvuldig haar diploma heeft bewaard....

OPLOSSING RAADPLAAT .....


Jullie hadden de oplossing van de uitsnede van de foto natuurlijk allemaal snel gevonden.
het was inderdaad van het slachthuis aan de 2^e Emmastraat..

                     
Op 18 december 1922 werd het gemeentelijk slachthuis aan de 2^e Emmastraat nr.50 officieel geopend en was daarmee het eerste in Overijssel en het tweede in de vier noordelijke provincies. Het was een hypermodern gebouw en prachtig ingericht.
Dr. W. Luxwolda had de stichting van het abattoir  grondig voorbereid en er waren uitvoerige rapporten over samengesteld. 
In onze jonge jaren beschouwden we het slachthuis als iets vanzelfsprekends en hoewel we de slachtingen van al die arme dieren weerzinwekkend vonden, dachten we bij het consumeren van onze speklap of karbonade er verder niet meer over na.
In 1970 kwam er een einde aan de slachtingen en in de jaren 70 werd het slachthuiscomplex gesloopt.
Sinds 2003 prijkt er een moskee op deze plek.


 

                
                                Kijk op de de moskee en de villa met daarnaast de Pathmoshal aan de  Volksparksingel ..



                 

De woning aan Volksparksingel nr. 1 werd in 1912 gebouwd als directeurswoning van het slachthuis. Het huis staat al jaren leeg en ramen en deuren zijn deels dichtgetimmerd. Doordat het achter een hek op een stukje kaal land staat zou deze villa niet misstaan als decor in een griezelfilm. De villa werd daarom ook wel Villa ’t Slachthuis genoemd.
De villa is een gemeentelijk monument en inmiddels verkocht aan de Moslim gemeenschap.
Rechts naast de woning aan de Volksparksingel waar vroeger de ingang van het abattoir was, is de Patmoshal verrezen..


                 
                                                     Slachthuis met portiersloge vanaf de Volksparksingel - foto 1938


 

 

ZOEKPLAATJE


Een jong echtpaar met spruit in de kinderwagen en een trots glimmende oma, een aardig plaatje uit de vijftiger jaren.
Maar waar lopen ze daar? We zien een bloemisterij die er allang niet meer is.
Liep het tegen Moederdag en ging men een bloemetje halen voor de jonge en oude moeder?

Wie van jullie herkent de straat en heeft er zelf misschien wel eens een boeketje voor Moederdag of een andere gelegenheid gekocht?

Je oplossing graag naar Mini en wie weet, krijgt de winnaar wel een bloemetje….

In ieder geval en ondanks alle beperkingen voor alle moeders een fijne Moederdag.


 

TOP

HOMEPAGE