VAKANTIELIED

De zomervakanties zitten er weer op en met wat foto’s en herinneringen als erfenis moeten we weer overgaan tot de orde en de sleur van alledag.
Daarom lucht het misschien op om in deze herfstige tijden nog eenmaal uit volle borst een echt vakantie- en wandellied mee te zingen.
We kennen het ongetwijfeld nog allemaal want het was een van de toppers uit onze schoolbundel. Ook bij de vele wandelverenigingen die er in onze jeugd rond marcheerden (iedere textielfabriek had wel een eigen club) was het populair. Ze kwamen vaak luid zingend met begeleiding van een mondorgel bij ons door de straat op weg naar het wandelvriendelijke buitengebied rond Usselo.

Kijk, luister en zing vooral mee bij; "NOSTALGIE"



Zoals gebruikelijk is de melodie weer van Duitse origine waar het werd gezongen onder de titel “Auf der Lünenburger Heide.”
Van oorsprong was het een, zoals de Duitsers zeggen, een “ altes Schelmenlied oder freches Strolchlied” met als tekst;

    Auf der Lünenburger Heide
   Ging ich auf und ging ich unter,
   Bruder, pump mir deine Kleine,
   Denn die meine ist nicht munter.

De Natuur en Heimatdichter Hermann Löns kuiste de tekst en Ludwig Rahlps zette het op muziek.
Het lied was te horen in diverse Duitse films o.a. uit 1972 waar het werd gezongen door Roy Black.



 

OUDERPARTICIPATIE

Misschien sprong het minder in het oog als nu maar ook onze ouders hadden inbreng in het reilen en zeilen van de school. Zo was onze buurman Willem Veenhuizen (vader van Joop en Roelie), voorzitter van de oudercommissie en was het succes bij het korfballen voor een groot deel te danken aan de begeleiding en trainingen van de vader van Gerrit Schukkink.
Jaar na jaar werden we kampioen.
Maar ook minder in het oog springende taken werden door ouders verzorgd.
Zo was de moeder van die andere Gerrit verantwoordelijk voor het maandelijks innen van het 'Schoolfondskwartje'


Lees bij "VERHALEN" hoe deze incasso in de praktijk tot stand kwam.


 

DE VISBOER

In mei plaatsten we een foto van viskraam “de Brandaris” met de vraag waar deze houten winkel stond. Helaas kwamen er geen aanwijzingen binnen en moesten we zelf op onderzoek uit.
Welnu, lieve klasgenoten. De lekkerbekjes en zoute haringen werden aan de man gebracht op de hoek van de Dennenweg en de Zweringweg. Niet direct naast onze deuren maar toch bereikbaar.
Herma woonde er in de Eikstraat het dichtst bij.
De meeste vis werd door onze ouders dinsdags en zaterdags gekocht op de markt maar er waren ook visboeren die met hun zeebanket in de straat kwamen venten.
Beroemd waren de Scheveningse haringvrouwtjes die in de periode dat de Hollandse nieuwe weer binnen was met een ratelende handkar door de buurt gingen. Hun lokroep “nieuwe haring” waarbij de nadruk op “ring” bijna een octaaf hoger werd gekweeld. De in fleurige klederdracht gestoken dames werden dan ook luidkeels door ons geïmiteerd. Of ze werkelijk uit Scheveningen kwamen, werd zwaar betwijfeld.
Op deze sfeervolle foto uit de vijftiger jaren zien we visboer Zeefat van de Poolmansweg met zijn rijdende winkeltje kooplustige moeders bedienen in de Maaierstraat. Nu nog staan zijn nazaten met vis op de markten van Enschede en Hengelo.
In de Ypkemeulestraat woonde visboer Mastenbroek. Hij runde niet alleen achter zijn huis een kleine houten winkel maar ging ook aan onze zijde van de Haaksbergerstraat op pad met een fraai beschilderde bakfiets met Nederlandse vlaggetjes. Hij kondigde zijn komst in de straat aan met een grote bronzen bel waar wij in een onbewaakt ogenblik graag aan trokken. Zijn aanbod bestond alleen uit gerookte paling en makreel, zoute haring, rolmopsen en de bij ons zo geliefde enorme zure bommen. We zeurden dan ook altijd om zo’n uit de kluiten gewassen augurk die we echter nooit helemaal op konden, maar vader hielp graag.


Bij het opschrijven van deze herinneringen schoot me ineens te binnen dat er op een plaats waar je dat niet zou verwachten, in onze jeugd een visrokerij in bedrijf was.

Lees over dit opvallende gebouw en de speurtochten van Mini en Gerrit ernaar bij “VERHALEN”


 

ST. MICHAËLSKERK

Op de ansichtkaart met de grote kerk kregen we wel reacties. Het betrof de St. Michaëlskerk op de hoek van de Elferinksweg en de Wethouder Nijhuisstraat die in 1962 in gebruik werd genomen.
  
De kerk werd gebouwd omdat de St. Janskerk aan de Haaksbergerstraat wegens de toestroom van roomse Stadsvelders te klein was geworden.
Hoe snel kan het gaan. De kerk werd in 2005 verkocht wegens gebrek aan gelovigen.
De dakloze kerkgangers konden weer bij de St. Jan terecht die vanaf dan St. Jan-Michaëlkerk heette.
De ontkerkelijking is echter niet te stoppen en ook deze fusiekerk moet nu sluiten.
De St. Michaël werd aangekocht door een woningbouwvereniging die er een supermarkt wil bouwen met 75 bovenwoningen.
Met de sloop moest echter tot 2008 worden gewacht wegens de aanwezigheid van beschermde vleermuizen. Inmiddels is de kerk gesloopt en heeft Appie Hein de nieuwbouw in gebruik genomen. Op de ansichtkaarten die werden verkocht om de bouw mede te bekostigen, zien we de bouwvakkers in 1960 onder leiding van bouwpastoor Grundemann aan het werk. In 1961 is de kerk bijna voltooid.


 

BLIKSEMBEZOEK AAN WORKUM

Marianne is een reislustig type. Ze trekt er dan ook samen met haar Konrad dikwijls op uit waarbij diverse continenten, exotische oorden en wereldsteden zich al op hun bezoek mochten verheugen.
Een kleine anekdote is hier wellicht op haar plaats;

Kort nadat we elkaar via het web in 2010 terug hadden teruggevonden, vertrokken Marianne en Konrad voor een snorkelreisje naar Egypte.
Een paar dagen later lezen we tot onze grote ontzetting op teletekst; “Bejaarde Duitse vrouw door haai in Egypte verslonden, slechts een enkel geschonden lichaamsdeel teruggevonden.”
Nu beschouwen we Marianne en onszelf natuurlijk nog lang niet als bejaard, maar de boze buitenwereld is keihard tegenover ons babyboomers. Dat was dus even schrikken en een grote onzekerheid maakte zich van ons meester.
Waren we haar nu alweer kwijt?
Na een week kwam het verlossende mailtje. Ze waren heelhuids terug. Er bleken in Egypte veel meer bejaarde Duitse vrouwen te snorkelen.

Sinds kort beschikken ze over een sleurhut waarmee de reisjes uiteraard binnen Europa blijven en omdat haar oude vaderland blijft trekken, geniet de Nederlandse kust mede doordat Konrad dol is op onze haring, de voorkeur.                    
Ook dit voorjaar kondigden ze weer een uitstapje richting Friesland en Noord Holland aan om uiteindelijk op 30 april bij de inhuldiging van het nieuwe vorstenpaar aanwezig te kunnen zijn. Hun komst had de Majesteit zeer behaagd en wie kan er dan weigeren.
Omdat Marianne als redactrice aan onze website verbonden is, verzochten we haar tijdens haar bliksembezoek aan Friesland, waar mogelijk tijd vrij te maken voor een bezoekje aan Workum teneinde ter plaatse herkenbare plekken of gebouwen die we tijdens ons schoolreisje bezochten op de huidige staat te controleren. Natuurlijk was ze hiertoe gaarne bereid.
Maar de resultaten vielen tegen. De tijd was te kort en ook Workum was in de loop van meer dan 50 jaren veel veranderd. Zo waren bijna alle plaatselijke middenstanders bij wie wij grotendeels onderdak vonden, verdwenen en hadden plaats moeten maken voor de obligate landelijke winkelketens die de markante gevels hun oude glorie hadden ontnomen.
Een foto bij het huis waar ze dacht samen met Mini te zijn ingekwartierd en een foto bij de bekende steen waarbij ook wij als klas zo uitbundig poseerden, waren de schrale oogst.
Maar de aanblik van Marianne bij de steen maakte bij Gerrit toch zoveel los dat hij ons graag mee terugneemt naar deze voor de Friezen heilige plek om tijdens een korte geschiedenisles de historie achter deze steen uit de doeken te doen.

Lees over 'De Slag bij Warns' bij "WORKUM"  


 

OUDE SCHOOLFOTO’S


In april vroegen we jullie om eens in oude fotoalbums en schoendozen te speuren naar de in 1952 van iedere leerling persoonlijk gemaakte schoolfoto.
Lang bleef het stil, maar gelukkig kregen we in de vakantieperiode toch nog twee leuke exemplaren toegestuurd.
We zien Ria op een ruilfotootje en Rita samen met haar zus op een grote uitgave.
Blijkbaar bestond de mogelijkheid om tegen een kleine vergoeding ook met een schoolgaand familielid in een luxere omgeving te poseren. De achtergrond wijkt namelijk nogal af van die waarop we solo staan.
Ria en Rita bedankt! De foto’s zullen worden opgenomen in de in opbouw zijnde galerij van oude schoolfoto’s die we in de loop van volgend jaar klaar hopen te hebben.
Natuurlijk willen we van jullie allemaal dit leuke aandenken aan onze schooltijd aan de galerij toevoegen.

Dus snaai de archieven nog eens na en neem contact met ons op.


info@stefenfen.nl
 

VERZOEK VAN EEN OUD-BUURTGENOOT

Onlangs raakte ik tijdens een verenigingsavond in gesprek met Eddie IJspeerd.
Het bleek dat we bij elkaar in de buurt hebben gewoond zonder elkaar te hebben gekend.
Ik maakte hem uiteraard attent op onze website en hij was er zeer benieuwd naar.
Enige tijd later kreeg ik volgend mailtje van hem.

Hallo Gerrit
Bedankt voor de link naar jullie website!
Dat voelt als thuiskomen.
Ik heb alle foto’s bekeken en de verhalen gelezen; geweldig jeugdsentiment!
Ik ben geboren in 1944 aan de Zweringweg 131 tegenover het Spartaveld.(nu Oogstplein)
Mijn vader voetbalde bij die vereniging en was er terreinknecht.
Ik moest naar de Casimirschool, maar met ingang van de vierde werden we “uitgezet” en overgeplaatst naar de Gunningschool. Daar heb ik drie jaar les gehad van o.a. meester Jansen.
Ik heb twee foto’s van de Gunningschool en een van een winterlandschap op het Spartaveld.
Kan ik niet een beetje meeliften met jullie website en die foto’s er opzetten met de vraag wie erop staan? Dat ben ik toentertijd vergeten op te schrijven en nu weet ik het niet meer.
Ouderdom zullen we maar zeggen.
Groeten Eddie

Natuurlijk willen we Eddie graag helpen bij zijn zoektocht naar de namen van zijn klas en buurtgenootjes.
Vooral wie in de Zaaier, Maaier, Eg of Dr. P van Hoekstraat woonde ziet op de schoolfoto’s misschien een bekend gezicht of op de winterfoto zelfs zichzelf!    
                           
Geef het ons even door, dan kunnen we Eddie misschien blij maken. 

Voor alle duidelijkheid. Eddie staat op de schoolfoto midden in op de achterste rij in zwarte trui met V teken. Op de schoolreisfoto met de handen in de zij achter de jongen met bal.
Eddie had geen broers of zussen, is rond zijn dertiende uit de Zweringweg verhuisd naar elders en woont nu al meer dan veertig jaar in Haaksbergen.

 

TOP

HOMEPAGE