Wie kent hem niet.. de Dikke Steen op het Pathmos. Ik heb er een aardige herinnering aan waarbij ik me nog steeds slim maar ook onprettig voel........

Het begon allemaal op de lagere school toen meneer Buma vertelde over de Hunebedbouwers en vroeg hoe wij dachten dat ze die zware stenen als de dikke steen op het Pathmos zonder hijskraan op elkaar hadden gekregen..
Een aantal stoere jongens uit de klas opperde dat ze met een man of tien wel beweging in de dikke steen konden krijgen... Dat proberen we uit, zei meneer. De volgende keer als we toch naar het badhuis gaan, mogen jullie een poging wagen... Het is er nooit van gekomen....
Een tijdje later kwam het vraagstuk ter sprake na het avondeten voordat we zouden gaan voetballen.
Hennie een jongen van 17 die de ULO met succes had doorlopen en een kantoorbaantje bij Vredestein had hetgeen voor onze buurt een bijzonderheid was, daagde ons uit om beweging in de dikke steen te krijgen. Hij betaalde een kwartje de man...

                         

De meeste jongens wilden die uitdaging wel aan gaan en nadat nog enige stevige knapen waren opgetrommeld, togen we naar het Pathmos. Ik zei nog dat het geen zin had en ook Frans, een jongen die op de HBS zat en die we nu nerd zouden noemen, voelde er niets voor temeer daar hij met z'n arm in het gips liep. Maar voor de lol gingen we mee. Bij de steen gekomen werd een plan gemaakt en kort nadien begon het zinloze drukken en duwen. Hennie, Frans en ik stonden erbij en keken er naar. Na een tijdje sprak Hennie met een knipoog naar Frans en mij ,"kom jongens we gaan terug, de kwartjes houd ik mooi in eigen zak." De krachtpatsers waarvan de branie en de mond groter waren dan het verstand, wilden echter nog een poging wagen...maar toen deze ook niet lukte, begon het gemor... "Als er maar een paar vaders of grote broers bij waren geweest, ja dan.....
Naarmate echter wij de Frederikastraat naderden begon men een zondebok te zoeken en dat was ik natuurlijk. Hennie stond boven alle verdenking en Frans was gewond. Een ware scheldkanonnade stortte zich over mij uit die varieerde van luie hond tot slappe lul.
Ik liet het gelaten over me heengaan omdat die kwalificaties niet ver naast de waarheid zaten. Misschien waren ze nog handtastelijk geworden ook maar gelukkig greep Hennie in; "Kom op jongens, voetballen... partijtje kiezen...kop, min of kont..

Dat ik als laatste werd gekozen, laat zich raden…