Veel jongens van mijn generatie
kenden het van binnen en van buiten. Na een of
ander klein vergrijp moest je wel eens mee naar
het bureau. Ze lieten je een poos zitten zweten
daarna kreeg je een fikse uitbrander en had voor
even genoeg van kwajongensstreken. Later toen ik
deel ging nemen aan het gemotoriseerde verkeer
was ik er ook nog regelmatig op uitnodiging te
gast….
POLITIEBUREAU
Wat ben ik hier
toch vaak geweest
om mijn bromfiets
op te halen.
Die had weer eens
te hard geracet…
en ik kon mooi de bon betalen.
Mijn auto is mij afgenomen,
een oude groene Ford Prefect.
Hij was slecht door een test gekomen
maar was niet eens zo erg defect.
Protesteren mocht niet baten.
Ze gaven me geen centje hoop.
Ik moest hem mokkend achterlaten
en kreeg het geld nooit van de sloop.
Dit laatste steekt me nog altijd. Toen de auto
in 1964 in beslag genomen werd, kreeg ik de
toezegging dat er voor de sloop een bedrag van
35 gulden zou worden betaald. Ondanks regelmatig
navragen, kreeg ik het nooit. Ik werd verwezen
naar de sloper maar ze wilden me de naam niet
geven. De agent waarmee ik de afspraak had
gemaakt, was er nooit en toen ik naar hun mening
te vaak reclameerde, dreigde men zelfs dat als
ik niet ophield, ze mij wel zouden “weten te
vinden”…..Pure intimidatie!
De agenten waren destijds nog in het zwart of in
het zwart-wit(verkeer). We noemden ze daarom
kraaien en eksters, vogels die erom bekend staan
alles wat glimt te pikken…..
Een TV uitzending waar onlangs werd
bekendgemaakt hoeveel van de door de politie in
beslag genomen goederen spoorloos zijn
verdwenen, bevestigt mijn bange vermoedens van
destijds..
(De inbeslagname van de Ford Prefect is een
verhaal op zich waar ik later op terug kom.)
