Op mijn verjaardag kreeg ik een boek met meer
dan vijfhonderd foto's uit de geschiedenis van
de textielindustrie. Het meest spreken me de
portretten aan van de nog jonge kinderen in de
fabriek, die met ernstige gezichtjes poseren
voor de fotograaf.
Een foto springt
er voor mij uit, een meisje moederziel alleen
achter een grote machine bij Ramie
Union......Hoe graag zou ik even teruggaan in de
tijd om met haar te kunnen praten over wat haar
bezig houdt en de toestand thuis.....Moet ze
wanneer ze moe thuis komt moeder nog helpen bij
het eten of de opvoeding van haar kleine
broertjes en zusjes?
MEISJE BIJ RAMIE UNION
Een fotoboek van de textiel
hoe het floreerde en verviel.
Beelden van fabrieksgebouwen,
mannen achter weefgetouwen.
Een uitstapje naar Amsterdam,
schaften met een boterham.
Ook veel strijdbare portretten,
stakers die zich fel verzetten
marcherend door de stad in groepen
waarbij ze om meer weekloon roepen.
Bedrukt sla ik de bladen om
waardoor ik bij dit plaatje kom.
Een oude foto die me raakt,
me een stuk bewuster maakt
van zware werkomstandigheden
en wat kinderen toen al deden.
Waar door 't lawaai niet werd gesproken,
vol stof, van frisse lucht verstoken,
maakte men pitten van katoen
om in een olielamp te doen...
Dit meisje, jong nog, zo te zien
alleen achter zo'n groot machien.
Ze heeft een schaartje bij de hand
voor losse draden aan het band.
Op zwarte kousjes, blanke klompen,
werk om snel bij af te stompen,
want tergend traag verstrijkt de tijd
In eenzame eentonigheid.
Wat denkt ze bij dit saaie werk
aan die leuke jongen in de kerk?
Ik zou, ver weg van al die pitten
eens rustig naast haar willen zitten.
Op een bankje in de zon
waar ze me dan vertellen kon
over thuis en Ramie Union...
