Onlangs vond ik een afbeelding van een oude schrijfmachine.
Meteen kwamen bij mij weer enige herinneringen boven. Onze
buurman die bij de Gem. Reinigingsdienst werkte en op de
vuilniswagen reed, nam hij wel eens spullen mee naar huis die
aan straat waren gezet, met de gedachte dat het misschien nog te
gebruiken was en hij er iemand nog een plezier mee kon doen. Ik
zal zo’n 12 of 13 zijn geweest toen ik op een dag zo’n oud geval
van hem kreeg. Het werkte nog en deed het zolang het ging. Ik
heb er veel plezier aan beleefd.
Ik heb er een soort van rijmpje op gemaakt.
DE SCHRIJFMACHIEN
Schrijfmachien, oh schrijfmachien
Wat was ik blij met jou,
ik heb ik er heel wat afgetikt,
mij wijsvingers zagen blauw.
Er gingen vele blaadjes door,
sloeg de toetsen aan op goed geluk,
en aan het eind van elke regel,
kreeg de wagen een flinke ruk.
Oefening baart kunst zegt men,
maar ik ben geen genie,
ik kreeg het maar niet in de vingers,
en ook niet onder de knie.
Toen op een dag de inkt op was,
en ook het lint versleten,
was de lol er ook meteen vanaf,
kon ik het typen wel vergeten.
Ik wist niet hoe het verder moest,
‘t werd één lange jammerklacht.
Uiteindelijk heb ‘k het hele zaakje,
weer naar buurman teruggebracht.
Oefening baart kunst zegt men,
maar ik ben geen genie,
ik kreeg het toch niet in de vingers,
laat staan onder de knie.
