Tijdens een mooie herfstwandeling onder zomerse omstandigheden stuitten we afgelopen zondag bij een klein weilandje tot mijn grote verrassing op dit bordje uit lang vervlogen tijden. Je ziet ze van dit oude soort niet veel, al moet ik eerlijk zeggen dat ik mijn vertier niet vaak meer in weilanden zoek dus er ook niet mee wordt geconfronteerd.
De akkers en bospercelen op het Stadsveld, het Ruwenbos en het Boswinkel waar wij zo’n dikke 60 jaren geleden ons avontuur zochten, waren omheind met prikkeldraad. Schrikdraad dat wij “schrikkeldroad” noemden vond je om de weilanden met vee. Naast onze verkeerde spelling dachten we ook dat de boer het schrikdraad niet voor het vee had gespannen maar om ons kwajongens uit de wei te houden dus negeren van de waarschuwing betekende letterlijk en figuurlijk SPANNING….
Ons woord “schrikkeldroad” lag voor de hand als er ook “prikkeldroad” bestond, eveneens een vreemde benaming want je kon er je been flink aan open halen en een winkelhaak in de “boks” aan overhouden in plaats van dat het prikkelde. “Prikdraad” was dan nog beter geweest. Mijn boerenfamilie ging dit taalkundig probleem eenvoudig uit de weg door het “peuntdroad” te noemen. Kenden we van prikkeldraad de risico’s, van schrikdraad was dat minder het geval, je wist namelijk nooit van te voren of de draden onder stroom stonden….
Al genietend van het oude bordje schoot mij plotseling een memorabele gebeurtenis te binnen waarvan ik ooit getuige was. We stonden met een groepje kinderen uit de buurt voor een aanlokkelijk weiland om kievitseieren te gaan zoeken. De afrastering bestond uit “schrikkeldraad” dat naar beneden geduwd moest worden om er onderdoor of overheen te kunnen. Nu was er een jongen in ons gezelschap die daar geen moeite mee had. Hij kon rustig het draad met twee handen vastgrijpen en waar wij een schok kregen, verklaarde hij met een stalen gezicht; “Ik veul niks.” Waarmee hij grote bewondering en een diep ontzag oogstte. Hij kon zogezegd tegen een stootje. Een andere knaap die blijkbaar op zijn verjaardag een chemiedoos had gekregen, veronderstelde dat wanneer we tegen de draad aan zouden pissen, we ook een schok moesten krijgen omdat water een zeer goede geleider was voor stroom. Maar wie zou dat durven? Onze dappere held bood zich vrijwillig aan en onder doodse stilte richtte hij zijn straal op de draad, waarna hij zo als altijd riep ; “Ik veul niks” “Dat mot!” schreeuwde de alchemist verbaasd. “Ie stoat d’r te ver of dan mo’i j dichterbie goan stoan.” ”Dan kan‘k h’m d’r better direct teag’n an hoal’n” antwoordde de moedige plasser gevat, hetgeen bij ons omstanders gejuich en aanmoedigingen ontlokte terwijl nu ook het enige meisje in de groep dat zich tot dan wat afzijdig had gehouden belangstellend naderbij kwam. Even leek het of hij de daad bij het woord zou voegen maar toen kwam hij blijkbaar alsnog tot het besef dat hij met het toch al kwetsbare lichaamsdeel waaraan hij later nog lang plezier hoopte te beleven, beter geen risico kon lopen. Tot grote teleurstelling van de jongen van de chemiedoos konden we zijn besluit respecteren en trokken het weiland in op zoek naar de kieviten en hun eieren.
Ik ben er dus nooit achter gekomen of de “pistheorie” echt werkte.
Terug uit het verleden kon ik de verleiding niet weerstaan om de draad vast te pakken. Er zou wel geen stroom op staan want vee was er niet te bekennen. Tot mijn grote “schrikkel” voelde ik wel een licht schokje….”Ik veul niks”, zei ik stoer tegen mijn vrouw. De bij mij opborrelende neiging om dan ook maar de plastest te wagen, onderdrukte ik bijtijds want dat kan je tegenwoordig zomaar 140 euro kosten…..


 

Porseleinen isolatoren die gebruikt worden bij elektrische kabels,
telefoondraden en schrikdraad....
 

isolator
 

INHOUDSOPGAVE