TILLEFOON


 

 




De toren van de kerk op de Oude Markt met de telefoondraden...
 

 




Ergens op het internet vond ik een leuk gedichtje in het Twents dat over het gebruik van de telefoon gaat, zowel in vroegere- als in deze huidige tijd. 

Op de foto zien we de kerk op de Oude Markt en de toren die vroeger werd gebruikt als steunpunt voor het telefoonnet waarvan de centrale in het oude stadhuis was gevestigd.

De bron van dit gedichtje komt van ene Tineke….


TILLEFOON
As ’k an ‘n tiIlefoon denk, zeg mér vóór ruum vieftig joar,
hebt wie wat wie noe op heden hebt, toch merakels veur mekoar.
Tillefoon had’n de leu in die joar’n biekaans nog geneen.
Dokters ja, en zulk soort mens’n, op zien heugst een stuk of teen.


Een keertje bell’n, dat kwam gerust toen wel es voor,
dat ko’j dan mangs bie buur’n, mér ok wel in ‘t postkantoor.
Toen wie thuus zo’n toestel kreeg’n, want mien va dee had ‘n zaak,
kwaam’ d’r ok geregeld ‘bellers’, dat was dagelijks wa raak.


Mér eer die oetbeld waar’n, zeed’n ze, want dat kwam d’r van,
waoróm of ze bell’n most’n, ok al ging dat oons niks an.
Mangs was d’r eentje niet erg lekker, zo as buurvrouw van hiernoast.
Of d’r most een kindje komm’, noh, dan was ’r veulal hoast.

En zo bleem’ ie op de heugte van de buur’n hun wel en wee.
Wat wie eig’nlijk nich wild’n heur’n, kreeg’n wie alverdan toch mee.
Moeder gaf ze vaak een köpske, zee was altied heel gastvrie,
kearls kreeg’n dikwels ok ‘n sigaretje, ie lei’n d’r ja nog cent’n bie.

Later kreeg’n wie ok nog een teller, dee gaf ait een raar geluud,
iedere ‘eh’ dat was een stuver, aanders kwaam’n wie nich uut.
Mér as wie as jongs mangs es beld’n, efkes met een meik’n of zo,
heurde vader al die tikk’n en hee riep dan al heel gauw "Ho!".

Vandaag, in dizze wear’ld, hef iedereen noe ‘n tillefoon,
en vanzelm ok zo’n mobieltje; das noe lang alweer gewoon.
Mér dat wod weer oaverdreem’, ‘t is ‘n pietsken echt te gek,
iedereen löp met zo’n barrel, ie heurt ja oaveral ’t gekwek.


In de wachtkamers, in winkels en vanzelf ok in ’t spoor,
praot’ ze in die mobieltjes, zodat ‘k alwéér van alles hoor.
Ied’reen is noe luud-op an ’t bell’n, ok al bint ze wied van huus.
Mangs’ denk ik, noh, ‘t is weer nét as vrogger,
as vrogger bie oons thuus.