Ergens op het internet vond ik een leuk
gedichtje in het Twents dat over het
gebruik van de telefoon gaat, zowel in vroegere-
als in deze huidige tijd.
Op de foto
zien we de kerk op de Oude Markt en de toren die
vroeger werd gebruikt als steunpunt voor het
telefoonnet waarvan de centrale in het oude
stadhuis was gevestigd.
De bron van dit gedichtje komt van ene Tineke….
TILLEFOON
As ’k an ‘n tiIlefoon denk, zeg mér vóór ruum
vieftig joar,
hebt wie wat wie noe op heden hebt, toch
merakels veur mekoar.
Tillefoon had’n de leu in die joar’n biekaans
nog geneen.
Dokters ja, en zulk soort mens’n, op zien heugst
een stuk of teen.
Een keertje bell’n, dat kwam gerust toen wel es
voor,
dat ko’j dan mangs bie buur’n, mér ok wel in ‘t
postkantoor.
Toen wie thuus zo’n toestel kreeg’n, want mien
va dee had ‘n zaak,
kwaam’ d’r ok geregeld ‘bellers’, dat was
dagelijks wa raak.
Mér eer die oetbeld waar’n, zeed’n ze, want dat
kwam d’r van,
waoróm of ze bell’n most’n, ok al ging dat oons
niks an.
Mangs was d’r eentje niet erg lekker, zo as
buurvrouw van hiernoast.
Of d’r most een kindje komm’, noh, dan was ’r
veulal hoast.
En zo bleem’ ie op de heugte van de buur’n hun
wel en wee.
Wat wie eig’nlijk nich wild’n heur’n, kreeg’n
wie alverdan toch mee.
Moeder gaf ze vaak een köpske, zee was altied
heel gastvrie,
kearls kreeg’n dikwels ok ‘n sigaretje, ie lei’n
d’r ja nog cent’n bie.
Later kreeg’n wie ok nog een teller, dee gaf ait
een raar geluud,
iedere ‘eh’ dat was een stuver, aanders kwaam’n
wie nich uut.
Mér as wie as jongs mangs es beld’n, efkes met
een meik’n of zo,
heurde vader al die tikk’n en hee riep dan al
heel gauw "Ho!".
Vandaag, in dizze wear’ld, hef iedereen noe ‘n
tillefoon,
en vanzelm ok zo’n mobieltje; das noe lang
alweer gewoon.
Mér dat wod weer oaverdreem’, ‘t is ‘n pietsken
echt te gek,
iedereen löp met zo’n barrel, ie heurt ja
oaveral ’t gekwek.
In de wachtkamers, in winkels en vanzelf ok in
’t spoor,
praot’ ze in die mobieltjes, zodat ‘k alwéér van
alles hoor.
Ied’reen is noe luud-op an ’t bell’n, ok al bint
ze wied van huus.
Mangs’ denk ik, noh, ‘t is weer nét as vrogger,
as vrogger bie oons thuus.
