Het is met enige schroom dat ik hier bij
Oud-Enschede uit de kast kom, maar ik woon niet
meer in Enschede. Economische redenen lokten ons
40 jaar geleden naar elders. Niet eens zo heel
ver weg maar toch vervreemden we op de duur van
onze geboortestad. Er woont nog familie in de
buitenwijken maar de binnenstad hebben we lang
gemeden. Af en toe door nostalgie en mooi weer
gedreven komen we op een zaterdag nog wel eens
winkelen en voor een versnapering op een van de
vele terrassen op de Oude Markt. Je hoopt dan
altijd oude vrienden of kennissen te ontmoeten
om tijdens een drankje herinneringen op te
halen, maar ondanks dat we in Éanske zijn
opgegroeid, naar school zijn gegaan, hebben
gewoond en gewerkt, is ons dat nog nooit
overkomen…….. De stad en de mensen zijn
veranderd en jijzelf natuurlijk ook… Meestal
keren we teleurgesteld en 10 euro parkeergeld
armer terug naar huis…..
ECHTPAAR OP TERRAS...
Wie in Éénsche is geboren,
raakt die nestgeur nooit meer kwijt.
Blijft op zoek gaan naar zijn sporen,
in onvoltooid verleden tijd.
Dus na veertig lange jaren
strijkt men neer op een terras
om nog eenmaal te ervaren
hoe gezellig 't vroeger was.
En vol verwachting zitten hopen
dat men oude vrienden ziet.
Massa's mensen die er lopen,
maar bekenden zijn het niet.
Men krijgt een echtpaar in de gaten.
Zijn dat niet Nathalie en Stijn?
Maar als ze dichterbij gaan praten,
blijkt dat ze Duitstalig zijn.
Na twee koffie en een fluitje,
heeft men het wel weer gehad.
't Is geen leuk nostalgisch uitje,
men voelt zich vreemd in eigen stad.
Dat is wel weer even wennen,
veertig jaar was veel te lang.
Moet men aan elkaar bekennen,
sjokkend door de Richtersgang.
