Onlangs hadden we met een kleine 
								groep klasgenoten een reünie bij café Sprakel in 
								Lonneker.
								Het was een gezellig samenzijn waar we 
								luisterden naar elkaars levensloop en oude 
								herinneringen.
								Onze gastvrouw, een klasgenootje dat nu in 
								Lonneker woont, had voor het geval dat de 
								conversatie stil zou vallen, een wandeling door 
								haar dorp gepland… Het is er niet van gekomen, 
								maar ze had ons ongetwijfeld langs een aardig 
								monumentje geleid waar zeker pikante opmerkingen 
								over zouden zijn gemaakt. In Lonneker staat 
								namelijk nog het laatste openbare pissoir, 
								urinoir of zoals ik eenvoudige van geest het 
								zeg; “pisbak” van Enschede. Vroeger zag je ze 
								door de hele stad en hoewel ze stonken, werden 
								ze gewaardeerd als gemeentelijke service voor 
								hoge nood ver van huis. Ze waren in principe 
								voor heren bedoeld maar ik heb er ook wel eens 
								dames zien hurken. De ingang werd dan door de 
								echtgenoot of vriendin geblokkeerd. Hoe verder 
								van de binnenstad, hoe dunner de spoeling werd. 
								Het dichtbij zijnde urinoir voor mij was op de 
								singel. Maar wij hadden wonend aan de rand der 
								stad dan ook de beschikking over slootjes, 
								bomen, heggen en schrikdraad....……..
								Je kunt er in 
								Lonneker je plasje niet meer kwijt want het is 
								tot een mini galerietje gebombardeerd dat 
								luistert naar de welluidende naam “URINOIR 
								BEZET” waar kunst wordt tentoongesteld. Ik ben 
								er, toen we na een fietstochtje op mooie zondag, 
								op het tegenover liggende terras wat dronken, 
								even wezen kijken. Het leidde tot het volgende 
								rijmpje…
								
								
								
								
								
								
								URINOIR BEZET
								
								
								
								Soms mis ik nog tot mijn verdriet
								die urinoirs van grijs graniet.
								Ze stonden door de hele stad,
								voor wie een zwakke blaas bezat.
								Een mooie vorm van dienst verlenen,
								die uit het straatbeeld is verdwenen.
								
								Een kennis had mij ooit gezegd,
								“In Lönnker kö’j nog wal terecht.”
								Dus na wat glazen bier bij Sprakel,
								ging ik op zoek naar dat mirakel.
								Vond al snel en zonder hulp
								de oude sanitaire stulp.
								
								Terwijl mijn hand de rits al zocht,
								las ik opeens dat het niet mocht.
								Het heette nu “Urinoir BEZET”,
								een galerie met klein budget. 
								Had ik toch bijna kunst besmeurd!!!!
								Gelukkig is dat niet gebeurd.
								
								Het lukte wel tegen een berk,
								in de luwte van de kerk……