Uit het familiearchief

US MEM EN US ABE
Twee foto’s met opmerkelijke overeenkomsten.
Mijn moeder in haar jonge jaren en Abe Lenstra als jonge voetballer.
Als eerste springt natuurlijk de Friese kuif bij beiden in het oog die blijkbaar door jongens en meisjes werd gedragen. Beider achternaam eindigde op stra zoals dat goede Friezen betaamt.
Allebei kwamen ze uit Heerenveen, bij moeder staat het op de foto gedrukt, bij Abe zegt het welbekende voetbalshirt voldoende…
Ze kwamen voor de centen naar Enschede. Moeder in 1939 om als kokkin (keukenmeid heette dat toen nog) te gaan werken, waar ze vader in het uitgaansleven ontmoette.
Abe kwam bij de introductie van het betaalde voetbal in Nederland in 1954 naar Sportclub Enschede.
Hoewel moeder wat ouder was dan Abe, dus niet bij hem in de klas had gezeten, ging ze er, als het thuis ter sprake kwam, prat op dat ze Abe van vroeger kende. Ik vond dat toen wel interessant want ik kon er mee opscheppen tegen de jongens op straat. Vader was een beetje sceptisch. Hij zei altijd; “Ie kent Abe, maar kent Abe oe ok?” Moeder kon dat niet bewijzen.
Het viel haar van Abe tegen dat hij voor het geld zijn geboorteplaats en club had verlaten, maar aan de andere kant liep ze nu de kans Abe een keer tegen het lijf te lopen.En dat gebeurde ook. We kwamen op een zaterdagmiddag vanaf de rijwielstalling van Bos richting stadhuis toen we een grote menigte waarnamen bij C&A. Wij natuurlijk ook naar binnen… En wie stond daar bij de kassa foto’s met handtekening uit te delen…. US ABE!
Moeder baande zich een weg door de massa en zei enkel, “Dag Abe!”
De stervoetballer keek even vragend op……” Ante?” en toen,” Ja natuurlijk, Ante Stiemstra!”
Moeder heette hier gewoon Jo, maar onze Friese familie noemde haar ook Ante, dus Abe kende haar wel degelijk. Ze gaven elkaar, zoals normale mensen wel zouden doen, geen hand en ook stelde moeder ons niet aan Abe voor. Ze spraken even met elkaar in voor ons onverstaanbaar Fries, toen moest Abe verder met waar hij door C&A voor werd betaald, Ze zeiden elkaar goei’n dag, en dat was het dan. Vader en ik waren enigszins teleurgesteld. “Ha’j nich um ’n foto veur Gerrit kunn’n vroag’n?” vroeg hij aan moeder. “Wat dach ie da’k Abe um zo’n fotootje goa smeek’n!” was haar antwoord. Dat ging blijkbaar in tegen haar Friese trots…. Vreemde wezens die Friezen.
Achteraf suste vader mijn teleurstelling over de foto. Wat moesten we er eigenlijk mee? Abe speelde toen voor Sportclub en wij waren immers voor de Boys? Daar had hij groot gelijk in..
Toen Abe later tot inkeer kwam en besloot zijn actieve loopbaan bij de Boys af te sluiten, juichten wij dat toe en zelfs Ante had er vrede mee…