VERSLAG REÜNIE LOSSER 2019
DOOR GERRIT SCHORN
n.a.v. van onze 7e bijeenkomst op 1 november 2019
>
REÜNIE 1 november 2019
Na een onrustige nacht van draaien en woelen, is het eindelijk zover; vrijdag 1 november, dag van onze jaarlijkse reünie.. Ik ben vroeg uit de veren, ik moet de tanden poetsen en schoon ondergoed aan want zoals mijn lieve moeder altijd zei; “stel veur dat oe wat oaverkomt.” Tevens heb ik Mini en Ria L. beloofd dat ik ze op zou halen voor de lange, barre tocht naar Losser.
Het regent en in zowel Hengelo, Enschede als Losser zijn wegen opgebroken, maar het oponthoud is te verwaarlozen, de dames staan keurig op tijd klaar en dus bereiken we ruimschoots voor aanvang het Lossers kunstcollectief…
Zouden Marianne en Mia, die van ver moeten komen er al zijn?
Gelukkig… door de ramen zien we van buiten Marianne en Konrad al druk bezig met het bewonderen van de schilderijen van Hans en we zien Herma al in de weer met kopjes en gebak. Ook Ria D. heeft de oude school gevonden en even later arriveert ook Mia….
Even is het wederzijds verkennen maar dan is de Mia van 62 jaren geleden weer helemaal terug en van harte welkom in ons midden..
Maar waar blijft Freddie? De koffie wordt al koud en enige ongerustheid maakt zich van ons meester. Hij zal het toch niet vergeten zijn? Is hem wat overkomen en heeft hij wel schoon ondergoed aan?
Even later stormt hij achter adem binnen… ”Sorry mensen, ik heb een jonge hond!”
Wat het arme dier heeft misdaan waarom Freddie zo laat is, blijft onduidelijk, maar de liefde voor de terriër die we uit zijn relaas opmaken, zal het afscheid voor beiden wel zwaar hebben gemaakt.
De koffie van Hans en het gebak van Herma gaan er aan de feestelijk gedekte tafel en omringd door de meesterwerken van Hans, in als koek en na een rondje; “hoe gaat het met jou?” kan Hans beginnen met zijn rondleiding door het kunstcollectief. Natuurlijk bewonderen wij zijn schilderijen, maar er zijn ook naakten van anderen te zien die ons mateloos boeien. Ook het glas in lood en het keramiek zijn onze aandacht meer dan waard temeer daar de kunstenaars geen elitair en hoog opgeleide lieden zijn maar eenvoudige Lossenaren die hier hun verborgen talenten kunnen ontplooien en botvieren. Alles wat men nodig heeft tot een dure bakoven aan toe is aanwezig en het is dan ook spijtig dat door de gemeente Losser de huur is opgezegd en men naarstig op zoek moet naar een ander geschikt onderkomen hetgeen Hans als voorzitter nogal zorgen baart.
Dat geldt helaas ook voor Manon de dochter van Herma die om de hoek een eigen atelier heeft.
We mogen ook bij haar een kijkje nemen. Een mooie moeder, een mooie dochter die ook nog eens prachtige schilderijen creëert, wat wil een bejaarde liefhebber als ik nog meer?
Manon heeft een eigen herkenbare stijl die me aanspreekt. Veel aandacht krijgen haar fraaie portretten van honden, hetgeen met Freddie in het gezelschap natuurlijk niet vreemd is.
We nemen afscheid van Manon en de schone kunsten en begeven ons met Herma als gids naar het centrum van Losser waar we bij de oude Martinustoren gratis kunnen parkeren….
Ik zou hier een kort historisch verhaal over de toren houden maar de gestaag neerstromende regen die de kapsels der dames bedreigt, ontneemt de lust tot luisteren en dus ook tot vertellen waarna we haastig de warmte en gezelligheid opzoeken van restaurant “de Oude Apotheek” waar we onder het genot van drank en spijs onze herinneringen en belevenissen delen.
De middag vliegt voorbij en we nemen node afscheid van Marianne, Konrad en Mia die nog een lange thuisreis voor de boeg hebben… Nog één drankje en ook voor ons zit het er helaas weer op.
We gaan weer plannen maken voor volgend jaar wanneer we de 75 passeren en hopen dat we er dan allemaal weer en nog zijn. Freddie denkt nog na over een datum voor een zomers intermezzo in Haaksbergen hetgeen zeer op prijs wordt gesteld, maar daarnaast houden we ook gewoon weer de eerste vrijdag van november in 2020 aan…..
Hans, Herma en Manon hartelijk voor jullie gastvrijheid.
We gaan, zo te zien, tevreden uit elkaar waarbij ik het grote genoegen smaak drie dames naar huis te mogen brengen, een weelde die me in mijn jonge jaren jammer genoeg nooit ten deel is gevallen…
Het loopt gelukkig goed af en voldaan rijd ik naar huis…
Het regent nog steeds!
