Vandaag bewonderen we weer een van de fraaie
magisch realistische schilderijen van Hans
Scholte in’t Hoff dat hij
“VOLTOOID VERLEDEN
TIJD” noemde.
Hans heeft zelf in zijn jonge jaren vaak
geholpen bij het maaien van de rogge, het binden
van de schoven en het opzetten van de oppers.
Dat gebeurde in de zomer (St Joapik) als de
rogge op z’n mooist goudgeel kleurde. Het was
zwaar werk en de middagpauze (Vespertied)
wanneer de boerin met een grote ketel koffie en
een rieten mand met brood naar de akker kwam,
was dan ook een welkome afwisseling. Even
uitblazen, zittend met de rug tegen een opper en
genieten van het uitzicht over de Es waar de
oppers er in het gelid stonden opgesteld. Op het
schilderij zien we de herinneringen van Hans
hieraan rechts boven afgebeeld waar het
laddertje van de tijd ons naartoe leidt. Het
werk laat ons verder zien hoe we door voorwerpen
of restanten in het landschap uit het boeren
verleden in onze gedachten of fantasie via dit
laddertje een nostalgisch uitstapje kunnen maken
naar onze eigen herinneringen aan het
boerenleven.
Veel Enschedeërs hebben via hun achternaam of
afstamming banden met oude boerenerven uit de
vroegere marken rond de stad. Niet vreemd want
voor de komst van de textiel was het de
broodwinning van de meeste bewoners. Tientallen
van die oude erven zijn door de stadsuitbreiding
verdwenen. Alleen straat of wijknamen herinneren
ons nog aan de plaats waar ze ooit stonden.
Natuurlijk wordt er in het buitengebied nog
volop geboerd maar het is verworden tot
intensieve veehouderij waarbij de dieren
nauwelijks nog buiten komen en monocultuur.
Weidegrond die weliswaar prachtig groen is maar
waar geen ruimte meer is voor onkruid of bloemen
en waar in de dode grond geen worm of insect kan
leven, laat staan dat een Kievit er zijn eieren
nog legt.
Het boeren bedrijf moet natuurlijk economisch
verantwoord zijn waardoor de saaie mais in de
plaats is gekomen van de goudgeel golvende
akkers zoals die in het Twentse Volkslied staan
beschreven.
Die kleurrijke essen die onze generatie nog
heeft gekend zijn inderdaad “VOLTOOID VERLEDEN
TIJD”
VERLOREN BOERENLAND
Soms stuit ik nog op een restant
van mijn verloren boerenland.
Een stukje van een oprijlaan,
een eik die men heeft laten staan.
Een melkbus van de schroot gered,
een putrand in een tuin gezet.
Ze voeren naar vervlogen dagen.
Naar ’t voorgeslacht da ‘k niets kan vragen,
maar dat, hoewel het is verdwenen
nog voort bestaat in al mijn genen
als het onuitwisbare restant
van mijn verloren boerenland………
