Tijdens een voorbespreking over de reünie met een bestuurslid van de speeltuin, stond Mini erop zelf het gebak bij het kopje koffie voor ontvangst te willen verzorgen. Dit nobele streven werd haar ingegeven door de zogenaamde nostalgische wonderpan die ze enige weken daarvoor via Marktplaats had weten te bemachtigen.
De meeste van ons zullen dit fenomeen nog wel uit het ouderlijk huis kennen.
Er was geen oven meer nodig, de pan kon zo met het aangemaakte beslag op het gas. Met een regelmatige blik door het glaasje kon men het rijzen of inzakken in de smiezen houden.
Ikzelf was een groot liefhebber van de producten die uit deze wonderpan tevoorschijn werden getoverd. Tegen de tijd dat de pan zijn wonder had verricht, stond ik al klaar om als eerste het resultaat aan een smaakproef te onderwerpen. Maar ook tijdens de voorbereidingen week ik niet van moeders zijde. Want de restjes beslag die in de beslagkom achterbleven beschouwde ik als een niet te versmaden lekkernij. De kom hoefde nadien dan ook niet in de afwas.
U moet mij de hoeveelheden tegoed houden maar nu nog weet ik de ingrediënten die moeder gebruikte voor haar wonderpancake.
Boter, suiker, een bakmiddel dat volgens vader geen bus, trein of vliegtuig nodig had, citroensap, een zakje vanillesuiker en naar behoefte appel (liefst Goudrenet) of krenten en rozijnen.
Tijdens reünie mochten we proeven van de eerste voorzichtige poging van Mini om het gebruik van de wonderpan in ere ter herstellen. Ik heb er volop van genoten.
Maar ja,……die slanke lijn!