met de 6e klas van de Stevenfenneschool op 23 mei 2012
Pioniers
Men had ons gewaarschuwd; een reünie organiseren is geen kattenpis, peulenschil of fluitje van een cent.
Maar het verlangen om elkaar na al die jaren eens terug te zien en de nieuwsgierigheid naar wat er van iedereen was geworden, deden ons besluiten het er op te wagen.
Het begon allemaal zo’n twee jaren terug. Gerrit kwam bij toeval op 'Schoolbank.nl' terecht en zag daar tot zijn verrassing de namen van enkele klasgenoten bij de Stevenfenneschool.
Natuurlijk probeerde hij eerst met de jongens contact te leggen maar toen niemand sjoege gaf, overwon hij zijn aangeboren verlegenheid en deed hij een poging bij Marianne en Mini, de enige meiden die erop stonden. Zij reageerden prompt en over en weer werden levensgeschiedenis en herinneringen uitgewisseld. Voor Gerrit die al rondliep met het plan om zijn herinneringen op papier te zetten, was dit een extra impuls en zo kon het gebeuren dat het trio elkaar regelmatig mailde en er een leuk contact ontstond. Dit leidde ertoe dat Mini ons bij haar thuis op het Boswinkel uitnodigde voor de koffie om van daaruit een kijkje te nemen in onze oude school. Om het emotioneel niet uit de hand te laten lopen, waren veiligheidshalve ook de zus van Marianne en de zus en zwager van Mini die alle drie ook op de Stevenfenneschool hadden gezeten, bij dit weerzien aanwezig.
Vooraf hadden we regelmatig geprobeerd klasgenoten te bereiken, helaas zonder resultaat.
Maar zie, een dag voor ons "schoolreisje" meldde zich Tony Lasonder die graag van de partij wilde zijn.
Het werd een leuke ontmoeting in onze oude school waarbij we ons verbaasden over de hoogte waarop de beruchte klok hing en de tegenvallende afmetingen van de vroeger zo ruime hal. Toch was daar bijna alles hetzelfde gebleven, alleen ons perspectief is veranderd. Op die dag ontstond het idee voor een reünie.
Het viel niet mee om de klasgenoten waarmee we alle zes jaren waren opgetrokken te lokaliseren.
Bij de een was een blik in het telefoonboek voldoende, bij de ander bracht een goede tip uitkomst.
Ook speelden toeval en geluk een rol. Maar over het algemeen waren het noeste speurtochten die in programma’s als Spoorloos en Vermist niet hadden misstaan. Gelukkig was het merendeel Enschede en omgeving trouw gebleven en hoefden we naast Losser, Haaksbergen, Glanerbrug, Hengelo en Lonneker alleen maar naar Duitsland en Canada. Opvallend was dat we elkaar massaal uit het oog waren verloren. Waar we hoopten dat wanneer we eenmaal A zouden vinden we ook automatisch B te pakken hadden, bleek dit in de praktijk niet het geval. Hier tegenover stond echter de grote voldoening wanneer er weer iemand was opgespoord.
Maar hoe reageerden onze oude maatjes?
Sommigen waren direct dol enthousiast, anderen wat gereserveerd en terughoudend terwijl slechts één persoon te kennen gaf er niets voor te voelen.
Helaas stuitten we ook op het reeds op jonge leeftijd overlijden van enkele klasgenoten.
Uiteindelijk kregen we de toezegging van 23 potentiële reünisten.
Nu werd het zaak een geschikte locatie en datum te vinden.
We vonden moeiteloos en bijna gratis een uitstekend en voor de hand liggend onderdak bij onze oude speeltuin “het Stevenfenne” terwijl ook de schooldeuren wagenwijd voor ons open stonden.
De meest passende datum werd 23 mei.
In grote spanning wachtten we die morgen op het grote weerzien! Helaas waren toch enkelen wegens vakantie en onvoorziene omstandigheden verhinderd hetgeen uiteraard spijtig was maar de euforie niet kon drukken.
Hoe het was en hoe iedereen het vond, laten we aan jullie eigen beleving over.
Wij drieën hebben in ieder geval volop en soms met een brok in de keel genoten en verheugen ons nu al op een herhaling waarbij we hopen dat dan wel iedereen aanwezig is en dat we de tot nu toe spoorloze Mia Berfelo en Dini Teusink ook hebben gevonden.
We danken alle klasgenoten voor hun positieve inbreng en de mensen van de speeltuin en de school voor hun gastvrijheid en hartelijke ontvangst.
Bij de reünie was ook aanwezig Gerrit Nijland. Geen klasgenoot maar we hadden hem uitgenodigd uit dank voor de ondersteuning die hij ons gaf bij onze zoektochten. Gerrit had zich in de loop der jaren opgeworpen als conservator van de Stevenfenneschool waarbij hij kon beschikken over veel wetenswaardigheden, adressen van oud-leerlingen en meer dan 300 foto’s die hij had gekregen van medeleerlingen en uit de nalatenschappen van de heren Buma en Gönning.
Hij was al enige tijd ernstig ziek en kon de reünie alleen onder begeleiding en voor een korte tijd bezoeken. We konden het zeer waarderen dat hij er even was.
Gerrit overleed twee weken na de reünie.
Speeltuin 'Het Stevenfenne'
Weer naar school
Onder de klok staan is nu geen straf meer voor deze meiden
En zo te zien voor de jongens ook niet
Naar oude schoolfoto's
Naar verslag G. Schukkink
